|
|
 Veel mensen houden ervan om over zichzelf te praten. Op het schoolplein of op een verjaardag hoef je weinig moeite te doen om in een monoloog over andermans succes of ellende terecht te komen. Is dat de reden dat zoveel mensen willen schrijven? Om lekker zelf aan het woord te zijn?
// Lees verder //
0 Comments
 Het is een bekend verschijnsel bij schrijven: uitstelgedrag. Ook al heb ik verschrikkelijk veel zin om te schrijven, toch moet ik eerst lekker zitten, warme sokken aan mijn voeten hebben en een kop warme thee binnen handbereik. En ik moet altijd weten wat voor weer het wordt, ook op dagen dat ik de deur niet uit hoef.
Het uitstelgedrag is een goede reden om aan een schrijfcafé of -workshop mee te doen. Meestal schrijf je ter plekke en dan moet je wel, want je wil wel iets voor te lezen hebben bij de voorleesronde. //Lees verder//  Om mijn boek af te krijgen stelde ik mezelf een deadline voor de kerst. Misschien was het niet slim om mezelf deze deadline te stellen, want het is een van de drukste tijden van het jaar. Toch stelde ik die deadline, want wanneer is het wel een goede tijd? Het is altijd druk.
// Lees verder //  Op het laatste moment heb ik besloten om mee te doen aan de National Novel Writing Month, ook wel NaNoWriMo genoemd. Het jaarlijks terugkerende evenement is verzonnen door de Amerikaan Chris Baty en bestaat al zo’n vijftien jaar. Het doel is om in de maand november 50.000 woorden te schrijven, een grove versie van een roman. Het is toegestaan om van te voren een verhaallijn te schrijven, maar er mag nog niet begonnen worden met het uitschrijven van het verhaal.
//Lees verder//  Door te schrijven kan er van alles naar boven komen. Oud verdriet waarvan je niet wist dat het er nog zat, onverwerkte boze gevoelens en onderdrukte angsten. Soms kun je daarvan schrikken, maar als je die gevoelens goed in weet te zetten, helpen ze je tekst geloofwaardig te maken.
Zelf maak ik dankbaar gebruik van mijn gevoelens. Het is heel lekker om in een woeste bui al je agressie in een monoloog van een kassière te stoppen. // Lees verder //  Voor een voordracht in Rotterdam ben ik bezig aan een aantal nieuwe teksten. Ik wil graag korte verhalen schrijven waarbij de luisteraar er meteen in zit, niet afdwaalt en benieuwd is naar hoe het verder gaat. Eén van die verhalen gaat over een vakantie van vroeger. Toen ik acht jaar was gingen we voor een maand naar Canada. We logeerden bij een zus van mijn moeder. 'We' dat zijn mijn moeder, mijn twee zussen en mijn broer. We hebben veel dingen gedaan en bekeken. Het hoogtepunt was de bruiloft van mijn neef. //Lees verder//
 Anderhalve week geleden zag ik een stukje van Zomergasten. Annejet van der Zijl, onder adere de biograaf van Annie M.G. Schmidt, was te gast bij Wilfried de Jong. Op een gegeven moment vertelde ze iets over haar schrijfproces:"Maken is iets magisch. Je begint met een idee, en dan ga je het maken. Je zoekt en op een gegeven moment denk je: zo is het goed. Het is niet dat je iets bedenkt. Je herkent iets. Ik voel me een archeoloog. Het boek is er al, maar ik moet het nog vinden."
//Lees verder//  Als ik een workshop of cursus geef, schrijf ik zelf nooit mee met de opdrachten. Ik ben teveel bezig met de les, soms wat gespannen en ik wil bij het voorlezen geen tijd innemen met mijn eigen teksten. Het gaat om de teksten van de cursisten. Bovendien wil ik de groep een beetje in de gaten houden. Er zijn deelnemers die bij een opdracht na één minuut al roepen dat ze klaar zijn. // Lees verder //
 Aan het eind van de middag zit ik in de snikhete zon op een verlaten station in Bergen op Zoom op een bus te wachten. Het duurt nog drie kwartier. Naast me staat mijn tas vol boeken. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en denk: Wat doe ik hier? Mijn gedachten gaan terug naar vorige week. Ik zou teksten voordragen op de Geluksroute in Rotterdam Noord. Alleen kwam er niemand opdagen. Een vrouw en haar volwassen zoon staken even hun neus om de hoek om vrijwel direct door te lopen. Ik dronk thee en koffie, kletste met de eigenaren van de galerie en at een stukje cake. Ik heb een bang voorgevoel dat het vandaag niet veel beter zal worden. // Lees verder //
 Een blog schrijven begint met een goed onderwerp. Een onderwerp waar je minstens 350 woorden mee uit de voeten kunt en waarover je iets persoonlijks te melden hebt. Met sommige onderwerpen begin je voortvarend, maar val je na 150 woorden ineens stil. // Lees verder //
|
Liesbeth Mende"Mende doet mij denken aan de jonge Campert" 
|
RSS Feed
