Aan het eind van de middag zit ik in de snikhete zon op een verlaten station in Bergen op Zoom op een bus te wachten. Het duurt nog drie kwartier. Naast me staat mijn tas vol boeken. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en denk: Wat doe ik hier? Mijn gedachten gaan terug naar vorige week. Ik zou teksten voordragen op de Geluksroute in Rotterdam Noord. Alleen kwam er niemand opdagen. Een vrouw en haar volwassen zoon staken even hun neus om de hoek om vrijwel direct door te lopen. Ik dronk thee en koffie, kletste met de eigenaren van de galerie en at een stukje cake. Ik heb een bang voorgevoel dat het vandaag niet veel beter zal worden. // Lees verder //
Ik stap uit op een leeg bedrijfsterrein. Hier ergens moet Huize Louise staan. Sinds kort is daar een Indische woning geopend, waar oude Indische mensen verzorgd kunnen worden in een Indische sfeer. Vandaag houden ze een Pasar. Er is muziek en dans en ik (ja, Indische roots) mag een Indisch verhaal voorlezen. Van buiten lijkt het huis op een gigantisch kantoor.
| Als ik naar binnen stap zie ik een grote ruimte. Hier en daar staan tafels met houten beelden en batikkleden. In het middenstuk zitten mensen in een kring. Er staat een man op een synthesizer te spelen. Het zweet druipt langs mijn rug. Misschien een bordje rijst eten en meteen weer terug de bus in. |
Ik kijk een beetje versuft om me heen. Dan komen Peggy en Babs enthousiast op me af. Ik ken ze van lang geleden. Babs' zoon zat bij mij in de kleuterklas. Nu weet ik meteen weer waarom ik 'ja' zei, voor Peggy en Babs. We hebben elkaar al zo lang niet gezien en we kletsen wat bij. Ik krijg een rondleiding door het huis en een bord Gado Gado. Er verstrijkt anderhalf uur. Ik zie niet helemaal voor me waar ik mijn verhaal zou moeten voordragen. Maar Peggy komt in actie. Ze roept iedereen op om naar de theaterzaal te gaan. Een klein, knus theater waar ik mijn verhaal mag doen.
| Ongeveer dertig mensen luisteren aandachtig naar mijn verhaal. Ik dacht van te voren dat het verhaal misschien te lang was, maar ik voel dat ze luisteren. Middenin het verhaal komen er nog een paar Indo's binnenzetten. 'Zijn we op tijd?' Iedereen ligt in een deuk, maar als ik ga lezen is de concentratie terug. |
|
Na afloop vertelt Peggy iets over mij en worden er een paar vragen gesteld. Al pratend borrelen er verhalen omhoog bij de luisteraars. Als het centrale gesprek voorbij is, kletsen mensen onderling door. Ze blijven nog een hele poos in het theater zitten.
Verhalen nodigen uit tot nieuwe verhalen. 'Kom je nog eens terug om deze verhalen op te schrijven?' vraagt Babs. Ik knik. Of het er ooit van komt weet ik niet. In elk geval komen deze verhalen vanmiddag tot leven en ze lokken vast een hele hoop nieuwe verhalen uit.
Liesbeth //
Verhalen nodigen uit tot nieuwe verhalen. 'Kom je nog eens terug om deze verhalen op te schrijven?' vraagt Babs. Ik knik. Of het er ooit van komt weet ik niet. In elk geval komen deze verhalen vanmiddag tot leven en ze lokken vast een hele hoop nieuwe verhalen uit.
Liesbeth //
| Liesbeth Mende schrijft toneel en proza en werkt in de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001 en in 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) is genomineerd voor de Prijs van de Jonge Jury 2015. |
Andere schrijvers over hun schrijfproces
| | |
RSS Feed
