"Gaat het goed?"

Als brave schoolmeisjes zaten we te werken: Carmen haakte een tiet met een grote, roze tepel erop en ik typte een dialoog tussen een toekomstige koning en zijn heerszuchtige vrouw. Elk in ons eigen bootje dobberden we op het vlakke, koelverlichte meer van onze open werkplaats in de Brakke Grond aan de Nes in Amsterdam. We antwoordden allebei instemmend.
  "Ja?" vroeg de programmeur van de Brakke Grond nogmaals, nu specifiek aan mij. "Lukt het je wel om hier te werken?" Ze had mijn vorige stukje gelezen. Was ik toch even vergeten dat als je iets schrijft, dat men het dan leest. //Lees verder//

Niets zo vervelend als nachtelijke inspiratie. Waarom? Omdat je dan niet slapen kan. Want kun je dat wel, dan is alles verloren. Wat je dacht dat zo volkomen logisch en overzichtelijk was dat je het makkelijk zou onthouden, is de volgende ochtend verschrompeld tot een lullige verwijzing ("Het was iets met…") of gewoon een totale blanco met een vraagteken erachter. Daarom kan ik nu niet slapen.
//Lees verder//