Niets zo vervelend als nachtelijke inspiratie. Waarom? Omdat je dan niet slapen kan. Want kun je dat wel, dan is alles verloren. Wat je dacht dat zo volkomen logisch en overzichtelijk was dat je het makkelijk zou onthouden, is de volgende ochtend verschrompeld tot een lullige verwijzing ("Het was iets met…") of gewoon een totale blanco met een vraagteken erachter. Daarom kan ik nu niet slapen.
//Lees verder//
//Lees verder//
Want als je eenmaal begint dan komt er uiteraard steeds meer. Het wordt dus nachtwerk, maar dat geeft niet; ik hoef morgenochtend niet naar mijn werk. Niet omdat het zondag is (de zondag werkt het lekkerst), niet omdat ik geen werk heb (want er is genoeg te doen), maar omdat mijn atelier dicht is.
| Ja mensen, ik heb een atelier. Eerst had ik een kantoor, nu een atelier. Vanaf vandaag tot juli resideer ik als schrijver in de Brakke Grond, dat samen met Frasciatie en (vroeger) De Engelenbak de Theaters aan de Nes vormt, met allerhande voorstellingen, exposities en debatten en nu dus ook met mij, Anouk Smit de woordkunstenaar. Ik voel me al helemaal thuis. |
|
In de Witte Zaal, een ruimte van 150 m2, houd ik samen met twee andere kunstenaars open atelier. Er is een machine met koffie, thee en chocolademelk en we mogen mee-eten met de biologische lunch. Er is ons een technische man toegewezen, die een beamer voor mij neer zal zetten, zodat men niet alleen mijn werk kan zien, maar mij ook aan het werk kan zien. Het is er heerlijk stil, er is goede verlichting, een uiterst lief en behulpzaam receptieteam en de Brakke Grond is een bruisende plek vol creativiteit, Vlaamse vriendelijkheid en 40 soorten bier in het café ernaast.
Dus waarom lig ik dan nu in bed dit stukje te schrijven? Waarom heb ik dat niet vanmiddag gedaan, aan die speciaal voor mij neergezette tafel? Of waarom niet morgenmiddag in mijn riante atelier; om 13.00 gaat de deur daar open. Omdat ik inspiratie heb. Nu.
| We vinden het een beetje een vies woord, nietwaar? 'Inspiratie', bah. Da's iets voor amateurs. Wij, de profi's, weten dat het gewoon een kwestie is van zitten en gaan schrijven. Weet je niks? Dan schrijf je tóch. Rommel, in je dagboek of duizend keer "Ik weet het niet". Het is zoals mijn moeder zei: "Dan máák je maar inspiratie." En toch lig ik nu te schrijven, op een plek en een tijd die daar helemaal niet voor bedoeld zijn. |
Ik zal het u nog sterker vertellen: op de plek en de tijd die daar wel voor bedoeld waren, heb ik vandaag helemaal niks geschreven.
"En waaraan ben je nu aan het werk?" vroeg vanmiddag mijn collega kunstenaar Carmen Schabracq, die de kostuums ontwierp voor Botox Angels van Dood Paard (tekst: Rob de Graaf), terwijl ze de laatste hand legde aan het schilderij voor haar expositie in Frascati. Nou, een beetje aan het inrichten was ik. Me de ruimte eigen maken. Wat dingetjes op zijn plaats zetten. Ik gebaarde vaagjes naar de rommel op mijn tafel en de stapel geprinte velletjes die nog aan de muur moesten.
En toen mijn geliefde mij vanavond bij thuiskomst vroeg wat ik allemaal geschreven had, moest ik nog steeds bekennen dat ik geen letter op papier had gezet; ik was aan het plannen geweest namelijk, wanneer ik wat zou gaan schrijven. Want dat is afhankelijk van de voorstelling die er op dat moment zal spelen of de expositie die in de zaal ernaast gaande zal zijn. Dat het leuk aansluit, had ik zo bedacht.
"En waaraan ben je nu aan het werk?" vroeg vanmiddag mijn collega kunstenaar Carmen Schabracq, die de kostuums ontwierp voor Botox Angels van Dood Paard (tekst: Rob de Graaf), terwijl ze de laatste hand legde aan het schilderij voor haar expositie in Frascati. Nou, een beetje aan het inrichten was ik. Me de ruimte eigen maken. Wat dingetjes op zijn plaats zetten. Ik gebaarde vaagjes naar de rommel op mijn tafel en de stapel geprinte velletjes die nog aan de muur moesten.
En toen mijn geliefde mij vanavond bij thuiskomst vroeg wat ik allemaal geschreven had, moest ik nog steeds bekennen dat ik geen letter op papier had gezet; ik was aan het plannen geweest namelijk, wanneer ik wat zou gaan schrijven. Want dat is afhankelijk van de voorstelling die er op dat moment zal spelen of de expositie die in de zaal ernaast gaande zal zijn. Dat het leuk aansluit, had ik zo bedacht.
| De klamme vrees bespringt mij ineens dat ik in dat prachtige atelier nooit een woord zal schrijven. Dat ik daar alleen maar zal zitten plannen. Plannen en dan teksten uitprinten die ik al had en die op de ramen plakken, zodat de voorstellingbezoeker of collega theatermaker mijn analoge portfolio kan bewonderen. (Note to self: dubbelzijdig tape kopen.) |
|
En dan 's nachts in het halfduister met verkrampte vingers en hanenpoten mijn inspiratie in een schrijfboekje krabbelen. Plannen, denk ik als in een koortsdroom, ik moet schrijftijd inplannen!
Goed, ik ga maar eens een stief kwartiertje Crazy Fruit spelen; al die nachtelijke inspiratie, daar moeten we vanaf. //
Goed, ik ga maar eens een stief kwartiertje Crazy Fruit spelen; al die nachtelijke inspiratie, daar moeten we vanaf. //
| Anouk Smit schrijft voor toneel en film en werkt nu aan haar debuutroman. Ze schreef o.a. voor Het Syndicaat, PRPL films en Uitgeverij Theaterboek. Ook geeft ze schrijfles, bijvoorbeeld bij Toneelgroep Amsterdam, de Hogeschool voor de Kunsten Arnhem ArtEZ en de Willem de Kooning Academie en verzorgde de redactie van het boek Theatermaken, pragmatische theorieën van Mart-Jan Zegers, uitgegeven bij International Theatre and Film Books. |
ANDERE SCHRIJVERS OVER HUN SCHRIJFPROCES
| |
RSS Feed
