Door: Anouk Smit


Soms is het heerlijk als het verhaal dat je aan het schrijven bent met je op de loop gaat. Je verrast jezelf, het personage verdiept zich, de dingen gebeuren vanzelf en het enige dat jij hoeft te doen, is verslag leggen.

Vaak echter is het helemaal niet zo constructief als je verhaal met je op de loop gaat. Je drijft weg van de kern en personages ontwikkelen zich tot gedrochten waar je niks meer mee kunt. Er ontvouwen zich voor je ogen ingewikkelde intriges, die helaas totaal onbelangrijk zijn voor de plot, je verzandt in prachtige details die er helemaal niet toe doen en de metaforen die zich opdringen vallen compleet buiten je paradigma. Daar zit je weer, te steunen achter je computer. Het hele project drijft je tot wanhoop. // Lees verder //

Door: Anouk Smit

Als je je eigen ervaringen gebruikt in je werk, als basis voor een bepaalde scène bijvoorbeeld, heb je aan de ene kant een schat aan informatie: visuele details, dialogen, emoties, alles is voorhanden in je geheugen. Aan de andere kant is het vaak lastig om gevoelsmatig van de gebeurtenis los te komen, zodat je kunt gaan schrijven wat het beste werkt, in plaats van hoe het precies gebeurd is.

1        INLEIDING

1.1        De emotie

Schrijven begint met emotie. Of: Laten we ervan uitgaan dat als een mens zoiets onhandigs als kunstenaar is, hij dat geworden is vanuit een innerlijke noodzaak tot expressie. Daarbij herinnert de eenvoudige ontleding van het woord ‘expressie’ ons aan een minder vrijblijvende, hobbyistische connotatie dan die het inmiddels heeft opgelopen, namelijk simpelweg: ‘uit-drukken’.