De afgelopen weken heb ik niets geschreven. Ook in mijn gedachten liet ik het schrijven niet toe. Ik was onrustig. Ik stortte mij op het opruimen van het huis en op allerlei klusjes die al maanden lagen te wachten. Het ging allemaal prima, zolang ik mij maar bezig hield en niet aan schrijven hoefde te denken. Tussendoor las ik verhalen van Raymond Carver. // Lees verder //
| Toen kwam de dag dat de klusjes op waren. Ik fietste door de stad. Het motregende. Ik zag mensen met aktetassen kantoren binnen gaan. Even voelde ik een hevig verlangen dat ik zo'n kantoor naar binnen mocht gaan en aan een bureau taken mocht uitvoeren die mij opgelegd waren en waar ik goed in was. Overzichtelijke werkdagen met koffie en collega's en elke maand geld op mijn rekening. |
|
Op mijn oude fiets in de regen overzag ik voor een moment mijn werkende leven met al mijn losse baantjes, makkelijke baantjes die ruimte in mijn hoofd overlaten om te schrijven, maar die ook onrustig zijn en weinig geld opleveren. Mijn geschrijf tussen de bedrijven door. De dwangmatige gedachte dat ik eigenlijk zou moeten schrijven als ik een avond voor de tv hang. En dan het resultaat: schrijfsels die soms de moeite waard zijn, maar waarvan ook de helft in de prullenmand belandt.
| Toch ga ik door met schrijven. Verschillende banen kwamen langs gevlogen in mijn gedachten, zoals die bij elke afwijzing langs komen zeilen, maar dit keer besteed ik er niet veel aandacht aan. Ik moet schrijven, dat is een innerlijke drang en die drang is niet minder geworden na de afwijzing van Jelle. Thuis heb ik mijn natte jas uitgetrokken en voor me uit zitten staren. Ik heb een paar uur gestaard, op de bank gelegen, mijn ogen dicht gedaan. Ik miste het schrijven en tegelijkertijd zag ik er tegenop om er weer mee te beginnen. |
Uiteindelijk ben ik van de bank gekomen en ben ik naar de bieb gefietst. Op de dag dat ik hoorde dat het boek niet doorging, was ik diezelfde ochtend met iets nieuws begonnen. Een begin van een verhaal. Misschien moest ik er toch eens naar kijken. Lezen en kijken of ik er iets mee kan.
Liesbeth //
Liesbeth //
| Liesbeth Mende schrijft toneel en proza en werkt bij in thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001 en in 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) is genomineerd voor de Prijs van de Jonge Jury 2015. |
Andere schrijvers over hun schrijfproces
| |
RSS Feed
