Als schrijver ben je god. En al weigeren mijn personages in mij te geloven, ik kan ze wel flink laten lijden. En dat doe ik dan ook, want een personage dat gelukkig dreigt te worden is enkel interessant als de bodem onder hem weggeslagen wordt. Wees een sadist, een almachtige sadist, een sadistische god.

Eén van de kortste definities van een verhaal is: Iemand wil iets en er gebeurt iets anders. Dat ‘iets anders’, het conflict, de basis van ieder goed verhaal, de motor, het lijden, de katalysator voor de vertelling, dat bepaalt de schrijver. God. En dat ‘iets anders’ is nooit iets goeds. ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’ is geen goed uitgangspunt voor een verhaal. Geluk is statisch, ellende is dramatisch. Wees een sadist. //Lees verder //

Schrijven is reflectie toevoegen aan de waan van de dag, een gedachte naast het gerucht plaatsen, een fantasie naast het feit. Een manier om de wereld om ons heen in breder perspectief te plaatsen en even uit te hijgen nadat we achter het nieuws aan hebben gerend.

Maar theater is ook een traag medium. Voor je de actualiteit in een dramatische vorm hebt gegoten, ligt het nieuws vaak zo ver achter ons dat wat we te vertellen hebben niet meer relevant is. // Lees verder //