Ik ben nog bezig onder de huid van mijn personages te kruipen. Ik probeer op dit moment vooral naar Jelle te zoeken. Hoe ziet hij zichzelf? Als hij aan het freerunnen is en door de stad rent, ziet hij zichzelf als een sprinkhaan die met zijn gigantische poten door de stad hopt. Jelle is een sprinkhaan. Ik denk aan een enge film die ik als kind gezien heb, over zwermen sprinkhanen die alles opvreten wat ze tegen komen. Sprinkhanen hebben dus ook iets met eetaanvallen. // Lees verder //
Via Google stuit ik op het boek Dierenbrein en mensenlijf van Barbara Natterson-Horowitz en Kathryn Bowers. Mensen lijken meer op dieren dan gedacht, volgens de auteurs. Dieren kunnen net als mensen kanker krijgen, aan obesitas lijden, een soa oplopen of flauwvallen.
Sprinkhanen blijken als ze in angst zitten, naar voedsel met suiker te grijpen. Ze hebben een experiment uitgevoerd met twee groepen sprinkhanen en een ruime keuze uit voedsel. Eén groep zat in een kooi zonder gevaar. De andere groep werd in een kooi gezet met sprinkhanenetende spinnen. Deze laatste groep at uitsluitend een plant die rijk is aan suikers. De suikers geven snelle brandstof om te vluchten.
Nu ik over insecten bezig ben, denk ik ook aan het boek De gedaanteverwisseling van Franz Kafka, ooit gelezen op de middelbare school voor Duits. Het gaat over een man die wakker wordt en merkt dat hij in een gigantische kever is veranderd. Prachtig hoe hij de ongemakken van het kever-zijn beschrijft. Hoe onhandig het is om als een grote kever wakker te worden. Moeizaam probeert hij uit bed te komen, terwijl hij allang op zijn werk had moeten zijn. Terwijl hij daarmee worstelt, staan zijn ouders op de deur te kloppen dat hij te laat is voor zijn werk. Hij probeert overeind te komen, maar door zijn schild rolt hij telkens weer terug in bed.
Sprinkhanen blijken als ze in angst zitten, naar voedsel met suiker te grijpen. Ze hebben een experiment uitgevoerd met twee groepen sprinkhanen en een ruime keuze uit voedsel. Eén groep zat in een kooi zonder gevaar. De andere groep werd in een kooi gezet met sprinkhanenetende spinnen. Deze laatste groep at uitsluitend een plant die rijk is aan suikers. De suikers geven snelle brandstof om te vluchten.
Nu ik over insecten bezig ben, denk ik ook aan het boek De gedaanteverwisseling van Franz Kafka, ooit gelezen op de middelbare school voor Duits. Het gaat over een man die wakker wordt en merkt dat hij in een gigantische kever is veranderd. Prachtig hoe hij de ongemakken van het kever-zijn beschrijft. Hoe onhandig het is om als een grote kever wakker te worden. Moeizaam probeert hij uit bed te komen, terwijl hij allang op zijn werk had moeten zijn. Terwijl hij daarmee worstelt, staan zijn ouders op de deur te kloppen dat hij te laat is voor zijn werk. Hij probeert overeind te komen, maar door zijn schild rolt hij telkens weer terug in bed.
| Zal ik Jelle in een sprinkhaan laten veranderen? Als je die beesten uitvergroot zijn het net buitenaardse monsters. Zo ver wil ik niet gaan. Toch kan ik wel iets met de sprinkhaan. Door een sprinkhaan te bekijken en er over te lezen, kan ik ook meer over Jelle te weten komen. Ik kan hem een stukje sprinkhaan in zijn karakter of uiterlijk meegeven. |
|
Hoe eet een sprinkhaan als hij een eetbui heeft? Als ik dat weet, kan het mij helpen een eetbui van Jelle te beschrijven. Dat geeft weer nieuwe impulsen en inspiratie. Hoe beweegt een sprinkhaan? En hoe gedraagt hij zich in een groep? Tijd om een natuurdocumentaire te gaan bekijken. Ergens in de kast ligt nog de DVD Microscosmos te verstoffen.
Met welk dier zou ik mezelf eigenlijk vergelijken? Rechts naast me brandt de kachel en daar ligt één van onze katten uitgestrekt te genieten van de warmte. Dat lijkt me wel iets, een dagje voorbij laten glijden al liggend bij de warme kachel, sluimerend tussen slapen en wakker zijn.
Liesbeth //
Met welk dier zou ik mezelf eigenlijk vergelijken? Rechts naast me brandt de kachel en daar ligt één van onze katten uitgestrekt te genieten van de warmte. Dat lijkt me wel iets, een dagje voorbij laten glijden al liggend bij de warme kachel, sluimerend tussen slapen en wakker zijn.
Liesbeth //
| Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001. In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. Recentelijk is haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) uitgekomen. |
andere schrijvers over hun schrijfproces
| |
RSS Feed
