Schrijven // Renée van Marissing

Wat op het scherm te zien is: een leeg LibreOffice Writer document, oftewel een digitaal leeg, wit vel papier. Een knipperend verticaal streepje. Tientallen icoontjes. Een aantal gegevens aangaande het (lege) document.

Wat er in mijn hoofd gebeurt: Daar is het weer, het monster, het witte scherm. Ik zou eigenlijk elke keer als ik een nieuw tekstdocument open daar een aantal regels al eerder geschreven tekst in moeten plakken, maakt niet uit wat voor tekst, dat het lijkt alsof ik al wat gedaan heb. Hoe vaak per dag zou een mens zichzelf voor de gek houden? //Lees verder//

---

Ik moet gewoon beginnen, gewoon beginnen met schrijven, dan komen er vanzelf woorden te staan. Wat gebruik ik overmatig vaak het woord 'gewoon', dat valt me al langer op. Ik wil dat woord niet meer gebruiken, het is een vulwoord, of een stopwoord aan het worden en het voegt zelden iets toe aan wat ik bedoel. Maakt niet uit welke woorden ik schrijf, ik kan ze later altijd weer deleten. Ja, maar ja, ze hebben dan wel bestaan, die woorden, die zinnen. Nou en? Er is niks mis met kritisch zijn op jezelf, maar ik kies daar altijd de verkeerde momenten voor uit.

Wat er op het scherm te zien is: een leeg LibreOffice Writer document, oftewel een digitaal leeg, wit vel papier. Een knipperend verticaal streepje. Tientallen icoontjes. Een aantal gegevens aangaande het (lege) document.

"Wat er in mijn hoofd gebeurt: Ik had eerder moeten beginnen."

Wat er in mijn hoofd gebeurt: Ik had eerder moeten beginnen. Same old, same old. En eigenlijk zou ik vooruit moeten werken, dat ik altijd één of twee reserve blogs heb liggen voor als ik het niet weet, zoals nu.  

"Schrijven over schrijven. En als het schrijven niet lukt, waar moet ik dan over schrijven? Ik moet toch eens aan anderen vragen hoe dat bij hen werkt."

Doe dat dan, schrijf ze dan. Ik bedenk me al een jaar dat ik dat zou moeten doen. Nu eerst deze. Schrijven over schrijven. En als het schrijven niet lukt, waar moet ik dan over schrijven? Ik moet toch eens aan anderen vragen hoe dat bij hen werkt, gaan ze gewoon (nee, dat gewoon moet geschrapt, totaal onnodig om hier gewoon te zeggen, voegt niets toe) door of zijn er trucjes waar ik niet van weet? 

Natuurlijk heeft iedereen trucjes, ik heb ook trucjes. Welke dan, en zet dan nu zo'n trucje in. Die tekst moet af en er staat nog niet één woord. Hopeloos, hopeloos... Nee, ik moet positief denken, het is toch tof dat ik dit kan doen, en er schijnen mensen te zijn die mijn stukjes lezen. Welke stukjes, nog niet één woord Renée. Ja, maar waarover dan? Ik draai mezelf vast. Niet zeggen, is niet zo maar als je het gaat zeggen of denken wel. Te laat. Misschien moet ik even een pauze nemen.

Wat er op het scherm te zien is: een leeg LibreOffice Writer document, oftewel een digitaal leeg, wit vel papier. Een knipperend verticaal streepje. Tientallen icoontjes. Een aantal gegevens aangaande het (lege) document. //

Renée van Marissing is schrijver van romans, theater en muziektheater. Na haar romans Het waaien van mijn oma en Strak blauw, uitgegeven door Atlas Contact, werkt zij nu aan haar derde roman.

Lees Renée's boek 'strak blauw'

Andere schrijvers over hun schrijfproces