
Wat er in mijn hoofd gebeurt: Daar is het weer, het monster, het witte scherm. Ik zou eigenlijk elke keer als ik een nieuw tekstdocument open daar een aantal regels al eerder geschreven tekst in moeten plakken, maakt niet uit wat voor tekst, dat het lijkt alsof ik al wat gedaan heb. Hoe vaak per dag zou een mens zichzelf voor de gek houden? //Lees verder//
Wat er op het scherm te zien is: een leeg LibreOffice Writer document, oftewel een digitaal leeg, wit vel papier. Een knipperend verticaal streepje. Tientallen icoontjes. Een aantal gegevens aangaande het (lege) document. |
|
| Doe dat dan, schrijf ze dan. Ik bedenk me al een jaar dat ik dat zou moeten doen. Nu eerst deze. Schrijven over schrijven. En als het schrijven niet lukt, waar moet ik dan over schrijven? Ik moet toch eens aan anderen vragen hoe dat bij hen werkt, gaan ze gewoon (nee, dat gewoon moet geschrapt, totaal onnodig om hier gewoon te zeggen, voegt niets toe) door of zijn er trucjes waar ik niet van weet? |
Wat er op het scherm te zien is: een leeg LibreOffice Writer document, oftewel een digitaal leeg, wit vel papier. Een knipperend verticaal streepje. Tientallen icoontjes. Een aantal gegevens aangaande het (lege) document. //
Renée van Marissing is schrijver van romans, theater en muziektheater. Na haar romans Het waaien van mijn oma en Strak blauw, uitgegeven door Atlas Contact, werkt zij nu aan haar derde roman. |
Andere schrijvers over hun schrijfproces
|