Schrijven over schrijven // Liesbeth Mende

10/5/2013

De komende maanden ga ik wekelijks verslag uitbrengen van mijn schrijfproces. Ik zal proberen zo eerlijk mogelijk te zijn en het niet mooier voor te doen dan het is. Ik ga mijzelf dus bloot geven qua schrijfproces. En aangezien ik mijzelf niet graag bloot geef op wat voor manier dan ook, ben ik benieuwd hoe het mij zal vergaan. Vol overgave ga ik dit proces aan, omdat ik denk dat het erg leerzaam is.

Tegelijkertijd heb ik een stok achter de deur om hard aan mijn manuscript te werken, want ik moet natuurlijk wel elke week iets te melden hebben. //lees verder//

Ik ben nu bezig aan een jeugdroman die, als alles goed gaat, bij Gottmer Uitgevers Groep uitgegeven gaat worden. In het najaar komt bij dezelfde uitgeverij mijn jeugdroman Blauw uit, over een meisje met dwangneuroses en een obsessie voor haar leraar Aardrijkskunde.

Mijn nieuwe manuscript gaat over Jelle, een mollige jongen die van freerunnen houdt. Met vrienden trekt hij de stad in en zet het zomaar op een rennen. Op een gegeven moment krijgt zijn zusje een ongeluk. Alle aandacht gaat naar haar uit. Jelle voelt zich alleen. Hij zoekt zijn troost in eten en ontwikkelt op deze manier obesitas. Meer verhaallijn heb ik nog niet. Nog wel een personage, een opa. Jelle ziet zijn opa veel. Het is een grappige man, maar ook een keiharde.

Wat ga ik in de verslagen beschrijven? Hoe het schrijven gaat, waar ik tegenaan loop. Misschien ook hoe ik mij voel, want dat heeft ook weer te maken met hoe ik schrijf. Ik vond trouwens het schrijfdagboek van Oek de Jong, De wonderen van de heilbot, erg mooi. Maar met zo'n groot schrijver ga ik mij niet meten. Ik moet het doen met wie ik ben en hoe ik de dingen doe. Hoe knullig soms ook. En daar is meteen het eerste schrijversding waar ikzelf regelmatig tegenaan loop: mijzelf en het commentaar op mijzelf.

"Het schrijversding waar ikzelf regelmatig tegenaan loop: mijzelf en het commentaar op mijzelf".

Het schrijven en het dagboekschrijven dwarrelt bij mij nogal door elkaar. Ik schrijf aan een stuk tekst en vervolgens schrijf ik dat ik buikpijn heb en naar de wc moet. Ooit heb ik een toneelstuk geschreven over een groep vrouwen die een boottochtje over de Rijn maakten. Het was voor een amateurgezelschap. Ik werkte aan de tekst en in een mindere bui schreef ik op: "Waar doe ik dit eigenlijk voor? Het wordt toch slecht gespeeld. Stinkamateurs."

Die laatste regels ben ik vergeten te deleten. Ik mailde het stuk naar de regisseur. Hij antwoordde: "Klopt het dat het laatste stukje er niet bij hoort?"

Sindsdien pas ik beter op en hou tijdens het schrijven steeds een ander document open, zodat ik daar naartoe kan vluchten om mijn onzinnige praat in kwijt te kunnen.

Tot slot zal ik nog een paar dingen over mijzelf vertellen. Ik ben Liesbeth en woon in Rotterdam. Samen met mijn vriend heb ik twee zoons, drie katten en een vis. Naast het schrijven werk ik bij de thuiszorg als alfahulp, een mooi woord voor werkster.

Tot volgende week,

Liesbeth. //

Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001..
In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. In het najaar komt haar jeugdroman Blauw uit bij uitgeverij Gottmer.