Het lege schrift is leeg gebleven, op wat losse zinnen en een aantal tekeningen na. Ik had mij voorgenomen om op vakantie te gaan schrijven. We gingen met familie naar Frankrijk en ik merkte dat ik het lastig vond om mij af te zonderen. Maar als ik schreef waar anderen bij waren had ik het gevoel of er iemand over mijn schouder meekeek. Niemand keek over mijn schouder. Ik heb ook niet veel te verbergen, maar toch hou ik mijn krabbels liever voor mijzelf. // Lees verder //
| Ik heb het gelaten voor wat het was. Het is waarschijnlijk ook goed om het allemaal even los te laten. Ik heb lekker geluierd en gelezen. Bij het lezen van Barbara Stok en Guy Delisle groeide mijn heimelijke wens om striptekenaar te worden. Verder heb ik gekeken en geluisterd, onder andere naar de vaders. |
|
Mijn schoonvader en zwager houden ervan om een beetje om elkaar te lachen. Mijn schoonvader, die zelf in een flitsende Porsche rijdt, lacht om zijn zoon die in een Kangoo rijdt. Een Kangoo, da's geen auto, vindt hij. Zwager houdt een hele speech met de voordelen van een Kangoo. Wij houden wijselijk onze mond, want de Kangoo is heelhuids aangekomen op het vakantieadres en onze auto hield er na drie uur rijden mee op.
Midden in de vakantie komt het gesprek op werk en salaris. Trots vertelt mijn zwager dat hij inmiddels in schaal zeven zit. Een voldane glimlach verschijnt om zijn mond. Even blijft het stil. Dan buldert mijn schoonvader het uit. Zijn snor beweegt mee met het lachen. Zijn buik gaat op en neer. Hij roept: "Schaal zeven. Schaal zeven. Ik zit in schaal 12!"
Ik heb mijn schoonpa nog nooit zo hard horen lachen. Zwager zegt niets meer. De lach van mijn schoonvader galmt nog lang na over het Franse heuvelland.
De volgende dag gaat mijn zwager in de tegenaanval. Hij heeft zijn vader in het zwembad op de gevoelige plaat gelegd. Op de foto is overduidelijk een welvarende buik te zien. Zwager wrijft zijn pa in hoe dik hij geworden is. Hij lacht hem uit om zijn vadsige lijf en noemt hem een 'chubby dude'. Schoonpa lacht smakelijk terug, want zoon van net in de dertig is ook geen slanke den meer. En zo gaat het verder tot wij de koffers weer inpakken voor de terugreis.
Kortom, conclusie van deze vader-zoon relatie is lachen en uitgelachen worden. In mijn boek wil ik Jelle en zijn vader ook hun eigen humor geven. Ze pesten elkaar op een beetje een gemene manier die ze alleen van elkaar kunnen hebben. Of ze lachen om grapjes die alleen zij snappen. Ze praten niet veel over dingen die in hen omgaan. Humor kan Jelle en zijn vader met elkaar verbinden.
Nu ik weer thuis ben probeer ik mijn schrijfwerk op te pakken. Dat valt een beetje tegen. Je hoopt dat je gaat zitten en een vulkaan aan woorden op het papier uitspuugt. Maar het gaat een beetje hakkelig. Waar was ik ook alweer mee bezig? Daarnaast moet het huis weer op orde gebracht worden, de vakantiewas in de machine, boodschappen gedaan, katten geknuffeld en kinderen gevoed. Maar het goede nieuws is dat de zon schijnt en de wekker niet om zeven uur af gaat, dus het vakantiegevoel blijft nog even hangen.
Midden in de vakantie komt het gesprek op werk en salaris. Trots vertelt mijn zwager dat hij inmiddels in schaal zeven zit. Een voldane glimlach verschijnt om zijn mond. Even blijft het stil. Dan buldert mijn schoonvader het uit. Zijn snor beweegt mee met het lachen. Zijn buik gaat op en neer. Hij roept: "Schaal zeven. Schaal zeven. Ik zit in schaal 12!"
Ik heb mijn schoonpa nog nooit zo hard horen lachen. Zwager zegt niets meer. De lach van mijn schoonvader galmt nog lang na over het Franse heuvelland.
De volgende dag gaat mijn zwager in de tegenaanval. Hij heeft zijn vader in het zwembad op de gevoelige plaat gelegd. Op de foto is overduidelijk een welvarende buik te zien. Zwager wrijft zijn pa in hoe dik hij geworden is. Hij lacht hem uit om zijn vadsige lijf en noemt hem een 'chubby dude'. Schoonpa lacht smakelijk terug, want zoon van net in de dertig is ook geen slanke den meer. En zo gaat het verder tot wij de koffers weer inpakken voor de terugreis.
Kortom, conclusie van deze vader-zoon relatie is lachen en uitgelachen worden. In mijn boek wil ik Jelle en zijn vader ook hun eigen humor geven. Ze pesten elkaar op een beetje een gemene manier die ze alleen van elkaar kunnen hebben. Of ze lachen om grapjes die alleen zij snappen. Ze praten niet veel over dingen die in hen omgaan. Humor kan Jelle en zijn vader met elkaar verbinden.
Nu ik weer thuis ben probeer ik mijn schrijfwerk op te pakken. Dat valt een beetje tegen. Je hoopt dat je gaat zitten en een vulkaan aan woorden op het papier uitspuugt. Maar het gaat een beetje hakkelig. Waar was ik ook alweer mee bezig? Daarnaast moet het huis weer op orde gebracht worden, de vakantiewas in de machine, boodschappen gedaan, katten geknuffeld en kinderen gevoed. Maar het goede nieuws is dat de zon schijnt en de wekker niet om zeven uur af gaat, dus het vakantiegevoel blijft nog even hangen.
Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001..
In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. In het najaar komt haar jeugdroman Blauw uit bij uitgeverij Gottmer.
In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. In het najaar komt haar jeugdroman Blauw uit bij uitgeverij Gottmer.
RSS Feed
