Elke week als ik aan deze blog begin doemt in meer of mindere mate de frustratie op dat ik deze week te weinig aan mijn boek heb gewerkt. Ook al heb ik gegronde redenen of heb ik best het één en ander gedaan, ik ben nooit tevreden over mezelf want er kan altijd meer en beter gewerkt worden. // Lees verder //
| Gisteren paste ik in de avond een paar uur op een buurjongetje van een paar huizen verderop. Hij lag al te slapen toen ik kwam. Mijn schrift zat in mijn tas en mijn plan was om deze uurtjes zinnig te gebruiken. Ik zou gaan knallen! Twee uur aan één stuk door schrijven zonder mijn pen van het papier te halen. Maar mijn hele wezen had er geen zin in. Ik staarde voor mij uit in de stille kamer en at een Bastogne koek. De spierwitte poes kwam steeds een stukje dichterbij totdat ze uiteindelijk op mijn schoot durfde te gaan zitten. |
|
In een mand lagen wat tijdschriften, onder andere een Happinez waarin ik begon te lezen. Ik las een interview met de Japanse vredesprinses Masami Saionji. Zij zet zich al tientallen jaren in voor vrede en is ervan overtuigd dat we vrede allereerst in onszelf moeten zoeken. Vanaf de foto kijkt Masami mij vrolijk als een zonnetje aan. Ze zit kaarsrecht op een stoel, haar handen netjes gevouwen in haar schoot, haar zwarte haar in een keurige coupe. Ze draagt een mantelpak, op haar jasje is een gouden broche gespeld.
Masami vertelt over de verantwoordelijkheid voor je eigen leven, zelfkennis, dankbaarheid en de bewustwording van de woorden die je gebruikt. Ze bidt vaak met grote groepen voor wereldvrede.
De laatste vraag aan haar was: "U straalt zo ontzettend veel positiviteit uit naar anderen, maar hoe blijft ú geestelijk gevoed?" Ze antwoordt dat ze zichzelf voortdurend prijst en aanmoedigt. Ze zegt tegen zichzelf: 'Wat geweldig dat je altijd zo opgewekt bent en glimlacht!' of 'Gefeliciteerd, dat heb je fantastisch gedaan vandaag!'
Ze beoefent elke dag yoga en zelfs als ze maar vijf minuten yoga heeft gedaan focust ze niet op het feit dat het een uur had moeten zijn, maar zegt ze tegen zichzelf: 'Wat geweldig dat je die vijf minuten deed!' Ze gelooft dat als je dat doet, je vanzelf meer gaat doen. Over een tijdje doet ze vanzelf weer een uur yoga.
Masami vertelt over de verantwoordelijkheid voor je eigen leven, zelfkennis, dankbaarheid en de bewustwording van de woorden die je gebruikt. Ze bidt vaak met grote groepen voor wereldvrede.
De laatste vraag aan haar was: "U straalt zo ontzettend veel positiviteit uit naar anderen, maar hoe blijft ú geestelijk gevoed?" Ze antwoordt dat ze zichzelf voortdurend prijst en aanmoedigt. Ze zegt tegen zichzelf: 'Wat geweldig dat je altijd zo opgewekt bent en glimlacht!' of 'Gefeliciteerd, dat heb je fantastisch gedaan vandaag!'
Ze beoefent elke dag yoga en zelfs als ze maar vijf minuten yoga heeft gedaan focust ze niet op het feit dat het een uur had moeten zijn, maar zegt ze tegen zichzelf: 'Wat geweldig dat je die vijf minuten deed!' Ze gelooft dat als je dat doet, je vanzelf meer gaat doen. Over een tijdje doet ze vanzelf weer een uur yoga.
| Ik pak het dus helemaal verkeerd aan. In plaats van mijzelf streng toe te spreken met zinnen als: 'Je wilt toch een schrijver zijn? Nou, schrijf dan, idioot!' of 'Weer niks gedaan, loser' moet ik zeggen: 'Fantastisch dat je vandaag tien minuten heb geschreven!' en 'Wat geweldig dat je in elk geval vandaag het plan had om te gaan schrijven!' |
Ik ben benieuwd of deze strategie werkt. Het is in elk geval geweldig dat ik deze blog heb geschreven!
Liesbeth //
Liesbeth //
| Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001. In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. In het najaar komt haar jeugdroman Blauw uit bij uitgeverij Gottmer. |
RSS Feed
