Omdat boeken zichzelf niet verkopen probeer je als schrijver ook je steentje aan de verkoop bij te dragen, onder andere door zoveel mogelijk voor te lezen uit eigen werk.
Nu helpt het dat ik optreden en voorlezen erg leuk vind om te doen, dus het is in de basis absoluut geen kwelling. Wat het soms tot een bezoeking maakt, zijn de omstandigheden, zoals daar zijn: tijd en plaats. Ik heb denk ik door de jaren heen klokje rond op het podium gestaan, half 4 's nachts, 9 uur 's ochtends en alles daartussen. En waar ik zei podium bedoel ik café, dijk, yurt, pretpark, bioscoopzaal, museum, rotonde, stop de tijd. // Lees verder //
Nu helpt het dat ik optreden en voorlezen erg leuk vind om te doen, dus het is in de basis absoluut geen kwelling. Wat het soms tot een bezoeking maakt, zijn de omstandigheden, zoals daar zijn: tijd en plaats. Ik heb denk ik door de jaren heen klokje rond op het podium gestaan, half 4 's nachts, 9 uur 's ochtends en alles daartussen. En waar ik zei podium bedoel ik café, dijk, yurt, pretpark, bioscoopzaal, museum, rotonde, stop de tijd. // Lees verder //
Een andere omstandigheid die een rol speelt is het (gebrek aan) publiek. Afgelopen weekend las ik voor tijdens de Uitmarkt, de eerste dag in een zaaltje, de tweede dag op een open podium op het Museumplein in Amsterdam. Daar kwam ik een collega schrijver tegen, terwijl ik in de buurt van het podium aan het ijsberen was. Hij had er net zelf voorgelezen en zei:
"Het was één van de meest vervelende optredens die ik ooit heb gedaan."
"O," zei ik.
Hij vroeg of we samen een rondje zouden lopen, langs de stands van de uitgeverijen en ik vertelde hem dat ik over een paar minuten voor moest lezen.
"Waar, híer?" vroeg hij.
"Ja."
"O."
De act voor mij was een muzikale dansact, en trok veel publiek, mensen die naar voren liepen en met hun telefoon het gebeuren op het podium filmden. Nou, het valt wel mee, dacht ik, er is best wel publiek en ze zijn nog enthousiast ook. De dansact was afgelopen, ik werd aangekondigd door de presentatrice, ik stapte het podium op, zei "Goedemiddag", sloeg mijn boek open en begon te lezen.
"Het was één van de meest vervelende optredens die ik ooit heb gedaan."
"O," zei ik.
Hij vroeg of we samen een rondje zouden lopen, langs de stands van de uitgeverijen en ik vertelde hem dat ik over een paar minuten voor moest lezen.
"Waar, híer?" vroeg hij.
"Ja."
"O."
De act voor mij was een muzikale dansact, en trok veel publiek, mensen die naar voren liepen en met hun telefoon het gebeuren op het podium filmden. Nou, het valt wel mee, dacht ik, er is best wel publiek en ze zijn nog enthousiast ook. De dansact was afgelopen, ik werd aangekondigd door de presentatrice, ik stapte het podium op, zei "Goedemiddag", sloeg mijn boek open en begon te lezen.
| Ik had expres een scène uitgekozen met veel vaart erin én zang, een klein beetje. Achteraf gezien was het dat misschien dat me de das om heeft gedaan, schrijvers moeten wellicht niet zingen als ze geacht worden voor te lezen. Het is lastig om tegelijkertijd voor te lezen en een blik op het publiek te houden maar vanuit mijn ooghoeken zag ik duidelijk dat eerst de telefoon weer in de broekzakken teruggestopt werden, daarna zag ik de mensen schuifelen en weglopen. |
|
Tijdens het schrijven van dit stukje moet ik denken aan het meest verschrikkelijk optreden dat ik ooit heb gedaan. Het was in 'De Peppel', een clubhuis in Zeist. We stonden met z'n drieën op het podium, en het publiek was op twee handen te tellen. Dat op zich vind ik totaal geen probleem, ik heb weleens vaker voor een paar enkelingen voorgelezen, het heeft wel iets, mits die enkelingen dan ook met (al dan niet geveinsde) aandacht naar je luisteren.
| De mensen in 'De Peppel' moesten zich blijkbaar door ons optreden heen worstelen omdat ze voor een bandje kwamen dat verder op de avond zou spelen; ze waren te vroeg en wij waren de straf voor het voortijdig aanwezig zijn. Zo dacht de technicus van het clubhuis er blijkbaar ook over want hij liep tijdens ons optreden minutenlang over het podium om alvast met gaffer tape de kabels voor het volgende optreden vast te plakken aan het podium, en op een gegeven moment zelfs aan de microfoonstandaard, die ik op dat moment vast had. Nee, gebrek aan efficiency kon de man niet verweten worden, en zo'n vreselijke avond wordt na verloop van tijd gewoon een aardige anekdote. |
Toen ik klaar was met voorlezen, mijn boek dichtklapte en naar het plein keek zag ik dat de collega schrijver voor aan het podium stond en klapte. Ik zal niet zeggen dat er geen verschil is tussen een menigte en één man publiek, godzijdank zonder paardenkop (er waren gelukkig wel wat meer mensen, ik overdrijf een beetje, maar ze stonden nogal ver naar achter), maar dankzij hem werd het voor mij niet het vervelendste optreden dat ik ooit heb gedaan, clubhuis 'De Peppel' staat nog steeds met stip bovenaan!
| Renée van Marissing is schrijver van romans, theater en muziektheater. Na haar romans Het waaien van mijn oma en Strak blauw, uitgegeven door Atlas Contact, werkt zij nu aan haar derde roman. |
RSS Feed
