Minder dan ik hoopte, maar ik heb een stuk tekst opgestuurd naar de uitgeverij. Uit 124 pagina's tekst, heb ik er 18 gedestilleerd. Nu kan ik het even loslaten. Een paar avonden zonder schuldgevoel voor de buis hangen, het huis weer eens goed opruimen en een onbekend gerecht uit een kookboek bereiden. // Lees verder //
| Afgelopen weken ging het schrijven moeizaam. Dat kwam omdat iets mij niet aanstond in de tekst. Ik was bezig het verhaal te schrijven in chronologische volgorde. Het voelde saai. Ik liep tegen het probleem op van de enorme gaten die tussen de hoofdstukken zouden vallen. Je ontwikkelt niet van de ene op de andere dag obesitas. Dat is een lang proces, dus dan zou het boek een paar jaar moeten beslaan. |
|
Telkens dwaalden mijn gedachten af naar hoe ik het op een andere manier kon vertellen. Steeds zei ik tegen mezelf: "Die volgorde komt later wel. Schrijf verder, maak materiaal." En toch kon ik het niet loslaten. Hoe zou ik dat anders kunnen doen? Het verhaal terug vertellen?
Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om twee verhaallijnen naast elkaar te vertellen. Of het werkt, moet nog blijken. Maar het is goed om een keuze te maken en vanuit daar weer verder te werken en te denken. Ik merkte dat het schrijven na het maken van deze keuze een stuk makkelijker ging. Ik had een richting, wist beter waar ik naar toe werkte.
Het duurt soms lang voordat je ergens komt waar je enigszins tevreden mee bent. Hoeveel mensen zullen op dit moment ploeteren aan hun verhalen en gedichten? Lange, onzichtbare processen die niet altijd goed aflopen. Vorige week zag ik op tv een werkproces dat voor iedereen zichtbaar was.
Ik keek de laatste aflevering van Masterchef Nieuw Zeeland. De twee finalisten begonnen aan de allerlaatste opdracht: een gigantische toren maken van makarons in drie verschillende smaken. Een Franse meesterbakker kwam zijn toren laten zien die ze exact na moesten maken. Urenlang waren ze aan het wegen, mixen en bakken en met engelengeduld bouwden ze de toren met botercrème als lijm waar ze de Franse koekjes aan vast plakten. Na afloop vlogen de twee finalisten elkaar huilend in de armen. Het was ze gelukt! Alle opdrachten waren volbracht! Op dat moment viel een makaron met een plof naar beneden. Daarna viel een tweede, een derde. Er ging een schok door de ruimte. Niets bleef er van de toren over. De kandidate barstte nog harder in tranen uit en alle aanwezigen huilden mee.
Het is eigenlijk wel rustig om in je eentje te ploeteren. We kunnen het eindresultaat eindeloos verbeteren en herschrijven voordat we het aan een groter publiek laten zien. Ik zou niet graag een camera op mijn snuit willen hebben als ik op een slechte dag ongewassen in mijn joggingbroek achter mijn laptop zit en uit frustratie in huilen uitbarst. En ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat er zelfs mensen aan de andere kant van de wereld meehuilen en er 's avonds bijna niet van kunnen slapen.
Liesbeth //
Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om twee verhaallijnen naast elkaar te vertellen. Of het werkt, moet nog blijken. Maar het is goed om een keuze te maken en vanuit daar weer verder te werken en te denken. Ik merkte dat het schrijven na het maken van deze keuze een stuk makkelijker ging. Ik had een richting, wist beter waar ik naar toe werkte.
Het duurt soms lang voordat je ergens komt waar je enigszins tevreden mee bent. Hoeveel mensen zullen op dit moment ploeteren aan hun verhalen en gedichten? Lange, onzichtbare processen die niet altijd goed aflopen. Vorige week zag ik op tv een werkproces dat voor iedereen zichtbaar was.
Ik keek de laatste aflevering van Masterchef Nieuw Zeeland. De twee finalisten begonnen aan de allerlaatste opdracht: een gigantische toren maken van makarons in drie verschillende smaken. Een Franse meesterbakker kwam zijn toren laten zien die ze exact na moesten maken. Urenlang waren ze aan het wegen, mixen en bakken en met engelengeduld bouwden ze de toren met botercrème als lijm waar ze de Franse koekjes aan vast plakten. Na afloop vlogen de twee finalisten elkaar huilend in de armen. Het was ze gelukt! Alle opdrachten waren volbracht! Op dat moment viel een makaron met een plof naar beneden. Daarna viel een tweede, een derde. Er ging een schok door de ruimte. Niets bleef er van de toren over. De kandidate barstte nog harder in tranen uit en alle aanwezigen huilden mee.
Het is eigenlijk wel rustig om in je eentje te ploeteren. We kunnen het eindresultaat eindeloos verbeteren en herschrijven voordat we het aan een groter publiek laten zien. Ik zou niet graag een camera op mijn snuit willen hebben als ik op een slechte dag ongewassen in mijn joggingbroek achter mijn laptop zit en uit frustratie in huilen uitbarst. En ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat er zelfs mensen aan de andere kant van de wereld meehuilen en er 's avonds bijna niet van kunnen slapen.
Liesbeth //
| Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001. In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. Recentelijk is haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) uitgekomen. |
andere schrijvers over hun schrijfproces:
| |
RSS Feed