Eén van de dingen waar ik het meest van hou, is om lukraak zinnen neer te knallen. Zinnen die nergens op slaan. Bijvoorbeeld: De koningen snoten hun neuzen in hun mantel en trokken daarna verder. De kat beet in de neus van het kind. De leeuwen liggen trots in het gras. De buiken kregen krampen. De wekker viel van tafel. We wilden eten, maar er stond niets op tafel. We vlogen naar boven. Waarom wij op aarde zijn, is ons nog niet verteld.
Nergens bij nadenken, gewoon neerzetten wat er in je hoofd opkomt. Daar kan ik eindeloos mee doorgaan. Het levert alleen niet zoveel op. //Lees verder//
Nergens bij nadenken, gewoon neerzetten wat er in je hoofd opkomt. Daar kan ik eindeloos mee doorgaan. Het levert alleen niet zoveel op. //Lees verder//
Een enkele keer zit er een zin bij die ik kan gebruiken. Heel soms leveren die losse zinnen een idee op. Frederice van Faassen (destijds docent van de opleiding Dramaschrijven/Literaire vorming, tegenwoordig heet de opleiding Writing for Performance) zei destijds: "Alles hoort bij het schrijfproces". Daar hou ik mij, vijftien jaar later, nog steeds aan vast. Elke boodschappenlijst, gedachteloze krabbel, rare zin, korte brief leidt tot iets, hoort tot het grote geheel, is ergens goed voor, helpt je verder, heeft een functie. Als ik daar aan denk, voel ik mij opgelucht. Ik ben goed bezig, denk ik dan. Vervolgens kwak ik nog wat zinnen neer.
| Over mijn manuscript. Ik heb doorgelezen wat ik nu heb. Tweeëntwintig pagina's onsamenhangende tekst. Kleine stukjes. Ik probeer momenteel vooral een stem voor mijn hoofdpersonage te vinden. Waar houdt hij van? Wat zijn zijn angsten? Hoe praat hij? Is hij rustig of opvliegend? Ook zoek ik naar de sfeer binnen het gezin. Een vader, moeder en twee kinderen. Hoe gaan ze met elkaar om? Zijn ze rijk, arm of ergens daar tussenin? Maken ze veel ruzie of slikken ze alles in? Ik schrijf losse stukjes om dat te ontdekken. Gaandeweg groeien de personages. |
|
Deze week heb ik ook een dwaaldag gehad. Het begon ermee dat ik op Youtube een nummer van K-otic luisterde, het scheen te lijken op Only Teardrops, het winnende songfestivallied. De enige overeenkomst was de fluit in het begin. Daarna luisterde ik andere fragmenten van K-otic, las nieuwsberichten op nu.nl, zag een filmpje over een koe die uit haar eigen uiers dronk, checkte het weerbericht van Ed Aldus om vervolgens weer terug te gaan naar nu.nl en alle details te lezen over de vermissing van de twee broers. Na uren dwalen en half misselijk, omdat je op de een of andere manier altijd verschrikkelijke berichten onder ogen krijgt, kwam ik op een oud artikel waarin stond dat de zon over een paar miljard jaar stopt met schijnen. Vanaf dat moment kunnen we niet meer op de aarde leven. Hoe kan dat? Hoe kan de zon ineens niet meer schijnen? Wat als de zon er ineens eerder mee stopt? Wat is de zon eigenlijk? Hoe kan de zon zomaar in de lucht blijven hangen?
Loslaten die zon, loslaten, niet meer aan denken. Ik moest aan de slag. Ik opende mijn document en probeerde te schrijven. Het werd niet veel meer die dag. De zon bleef in mijn hoofd. Ik heb nog wel een reeks onzinnige zinnen opgeschreven.
Tot later,
Liesbeth //
Loslaten die zon, loslaten, niet meer aan denken. Ik moest aan de slag. Ik opende mijn document en probeerde te schrijven. Het werd niet veel meer die dag. De zon bleef in mijn hoofd. Ik heb nog wel een reeks onzinnige zinnen opgeschreven.
Tot later,
Liesbeth //
Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001..
In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. In het najaar komt haar jeugdroman Blauw uit bij uitgeverij Gottmer.
In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. In het najaar komt haar jeugdroman Blauw uit bij uitgeverij Gottmer.
RSS Feed
