Het wachten op een reactie op mijn tekst maakt me onzeker. Hoe langer het duurt, hoe meer fragmenten naar boven borrelen waarover ik twijfel. Ik lees vooral niks terug, want in het licht van onzekerheid is een tekst bij voorbaat weinig waard.
// Lees verder //
// Lees verder //
Afgelopen zomer gaf ik een aantal lessen 'spannende verhalen schrijven' aan kinderen in de bibliotheek van Schiedam. Er kwamen vooral meisjes op af. Sommigen vonden het spannend om iets voor te lezen, anderen hadden nergens last van en één meisje kon niet wachten om haar tekst te laten horen. Terwijl ze schreef wipte ze op en neer op haar stoel. Elk woord dat ze op papier zette, wilde ze onmiddellijk delen met haar tafelgenoten. En dat deed ze ook.
| 'Oeh,' zei ze. 'Dit is zo grappig!' Ze las de zin die ze geschreven had met luide stem aan ons voor. Ik spoorde haar aan om door te schrijven en haar mond te houden omdat ze iedereen afleidde. Het hielp niet. Ze bleef doorgaan met lachen en roepen wat ze allemaal aan het verzinnen was. Elk verzinsel was fantastisch! De rest van de groep kon zich moeilijk concentreren op het schrijven van hun eigen tekst. |
|
Het irriteerde mij en tegelijkertijd was ik er een beetje jaloers op. De enorme lol die dit meisje in haar schrijven had. Ze werd totaal niet gehinderd door enige vorm van zelfkritiek.
Stel je voor dat ik een dag zonder onzekerheid mocht schrijven. Ik zie mezelf al zitten in het restaurant van de Hema. Ik zit aan een tafeltje bij het raam. Ik tuur even naar buiten en krabbel wat neer in mijn schrift. Daarna sta ik op met mijn schrift in de hand en schuif aan bij een bejaarde man die net aan zijn ontbijtje van een euro wil beginnen.
Stel je voor dat ik een dag zonder onzekerheid mocht schrijven. Ik zie mezelf al zitten in het restaurant van de Hema. Ik zit aan een tafeltje bij het raam. Ik tuur even naar buiten en krabbel wat neer in mijn schrift. Daarna sta ik op met mijn schrift in de hand en schuif aan bij een bejaarde man die net aan zijn ontbijtje van een euro wil beginnen.
| 'Ho, wacht!' roep ik. 'Dit moet u horen! Dit is geweldig!' Ik lees mijn zin voor en luister niet naar wat de man erop te zeggen heeft. Ik ga door met schrijven. Mijn lach buldert door de hele Hema. 'Wat ik nu weer aan het verzinnen ben,' roep ik. Ik trek de kassière bij haar kassa vandaan en bulder een citaat in haar gezicht. 'Lachen, toch?' Bij elke tafeltje draag ik mijn vers geschreven teksten voor. Ik luister naar geen enkel commentaar, want ik ben een schrijfgenie! |
Het lijkt me nogal vermoeiend om zo vol van jezelf te zijn. Ik geloof dat onzekerheid een functie heeft, mits het niet te erg wordt en je hele schrijven er dood van valt. Mede door mijn onzekerheid, probeer ik het zo goed mogelijk te doen, probeer ik het beste naar boven te halen. Niet dat het ervoor zorgt dat alles wat ik schrijf goed is, maar het zorgt voor scherpte en misschien soms ook voor begrip als een tekst niet goed genoeg is.
Liesbeth //
Liesbeth //
| Liesbeth Mende schrijft toneel en proza en werkt bij in thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001 en in 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) is genomineerd voor de Prijs van de Jonge Jury 2015. Op dit moment schrijft ze aan een nieuw jeugdboek. |
ANDERE SCHRIJVERS OVER HUN SCHRIJFPROCES
| | |
RSS Feed
