Vandaag heb ik niks te melden. Niks speciaals in elk geval. Alles wat ik zeg, hebben anderen ook al gezegd of ze gaan het nog zeggen. De wereld is één grote herhaling.
Soms is het lekker, herhaling. Het heeft iets geruststellend. Gisteren klaagden we over de regen en vandaag klagen we weer over de regen. Zoals bepaalde rituelen elke dag terug komen, komen bepaalde gesprekken ook telkens terug. Mijn moeder vertelde vaak dezelfde verhalen over mijn vader die ik nauwelijks gekend heb en altijd vond ik het fijn om daar naar te luisteren. Er ontstond een beeld van mijn jonge vader en moeder in mijn hoofd. Een film die via de verhalen van mijn moeder zich telkens opnieuw afspeelde. // Lees verder //
Soms is het lekker, herhaling. Het heeft iets geruststellend. Gisteren klaagden we over de regen en vandaag klagen we weer over de regen. Zoals bepaalde rituelen elke dag terug komen, komen bepaalde gesprekken ook telkens terug. Mijn moeder vertelde vaak dezelfde verhalen over mijn vader die ik nauwelijks gekend heb en altijd vond ik het fijn om daar naar te luisteren. Er ontstond een beeld van mijn jonge vader en moeder in mijn hoofd. Een film die via de verhalen van mijn moeder zich telkens opnieuw afspeelde. // Lees verder //
Minder vind ik het om mezelf in herhaling te zien. Op sommige dagen haat ik het. Dan vertel ik vier keer hetzelfde verhaal. Vaak een zeurderig verhaal. Wel tegen vier verschillende mensen, maar dat maakt weinig uit. Ik hoor mezelf weer het verhaal vertellen. Hier en daar gebruik ik wat andere zinnen, maar het geheel komt precies op hetzelfde neer. Dan maar hopen dat er de rest van de dag niemand aan me vraagt: 'Hoe is het?' Voor ik het weet begin ik voor de vijfde keer mijn verhaal af te draaien.
| Op zo'n dag is schrijven nutteloos. Alles wat ik opschrijf, lijk ik al eerder te hebben opgeschreven. Daar is op zich niets mis mee. Herhaling heeft nut. Ik schrijf vaak een paar keer dezelfde dingen op. Net zo lang totdat het uit mijn hoofd is verdwenen of totdat het in een verhaal terecht komt. Maar op een dag als vandaag lijkt herhaling zinloos. Bij elk geschreven woord denk ik: 'Wat voegt dit toe? Wie zit hier op te wachten?' In mijn gedachten lopen massa's boeken met hetzelfde onderwerp in polonaise over mijn bureau. |
|
Het is niet dat ik ernaar verlang iets nieuws uit te vinden. Ik weet dat alles al gezegd en geschreven is. Bovendien schijnen er maar 36 dramatische situaties te bestaan, dus die zijn allemaal al tig keer uitgeschreven. Herhaling is goed, maar niet vandaag. Vandaag wil ik alles anders. Tegen beter weten in ga ik schrijven over dingen waarover ik nog nooit geschreven heb. Over onbekende planeten. Ik kom niet verder dan een paar suffe regels.
Het is beter om iets praktisch te doen, zoals het bakken van een boterkoek. Ik probeer een nieuw recept uit. Ik volg exact de aanwijzingen, ik weeg af, kneed en vul de vorm met deeg. Ik stop de vorm in de oven en twintig minuten later komt er een goudbruine koek uit. We smullen ervan tot de laatste kruimel. Volgende keer gebruik ik precies hetzelfde recept, dit is zonder twijfel voor herhaling vatbaar.
Liesbeth //
Het is beter om iets praktisch te doen, zoals het bakken van een boterkoek. Ik probeer een nieuw recept uit. Ik volg exact de aanwijzingen, ik weeg af, kneed en vul de vorm met deeg. Ik stop de vorm in de oven en twintig minuten later komt er een goudbruine koek uit. We smullen ervan tot de laatste kruimel. Volgende keer gebruik ik precies hetzelfde recept, dit is zonder twijfel voor herhaling vatbaar.
Liesbeth //
| Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001. In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. Recentelijk is haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) uitgekomen. |
andere schrijvers over hun schrijfproces
| |
RSS Feed
