De afgelopen twee weken heb ik geen moment aan mijn boek gewerkt.
Dat is niet waar. De afgelopen twee weken heb ik geen enkele keer het computerbestand van mijn boek geopend en geen letter erbij geschreven, ook geen woord of zin geschrapt.
Een maker moet zo nu en dan afstand nemen van het werk waaraan hij of zij bezig is. Omdat je druk bent met andere bezigheden, omdat afstand nemen ervoor zorgt dat je weer met een heldere blik kunt kijken of luisteren of omdat er soms iets moet gebeuren voor je verder kunt. // Lees verder //
Dat is niet waar. De afgelopen twee weken heb ik geen enkele keer het computerbestand van mijn boek geopend en geen letter erbij geschreven, ook geen woord of zin geschrapt.
Een maker moet zo nu en dan afstand nemen van het werk waaraan hij of zij bezig is. Omdat je druk bent met andere bezigheden, omdat afstand nemen ervoor zorgt dat je weer met een heldere blik kunt kijken of luisteren of omdat er soms iets moet gebeuren voor je verder kunt. // Lees verder //
| Ik merkte dat ik te streng voor mezelf werd, dat ik me bij elk woord afvroeg of dit nu werkelijk het beste woord was om uit te drukken wat ik wilde vertellen. Ik ben pas net begonnen aan mijn boek, ik moet tekst hebben, veel tekst, zodat ik richting krijg, maar als ik alles wat ik schrijf nu al op een gouden schaaltje weeg, leert de ervaring dat er weinig overblijft. In de beginfase van een nieuw project krijgt het werk zijn vorm. | "Ik merkte dat ik te streng voor mezelf werd, dat ik me bij elk woord afvroeg of dit nu werkelijk het beste woord was." |
Niet alleen fysiek, maar vooral ook in het hoofd van de maker. Een paar regels hierboven had ik het over afstand, maar misschien neem je geen afstand tot het werk maar benader je het met omtrekkende bewegingen, om uiteindelijk als bij een naar binnen trekkende spiraal zo dichtbij het door jou gecreëerde als mogelijk is te komen.
Afgelopen zaterdag organiseerde het Fringe festival in Amsterdam een Desperate Romantics middag. Wat een desperate romantic is, laat ik aan ieders (romantische) verbeelding over. De middag werd geopend door Lisa Skwirblies die het manifest The artist's right to laziness schreef en voorlas. Skwirblies pleit ervoor dat de kunstenaar zijn of haar recht op luiheid gaat claimen, omdat luiheid je ontzettend veel kan brengen: “Laziness is concentration as well as contemplation. Laziness is embracing experiments instead of doing it the common way. Laziness is taking a break from the overkill of constant communication, interaction and affection.” Aan het eind van haar manifest haalt Skwirblies de Kroatische conceptueel kunstenaar Mladen Stilinovic aan die stelt: “There is no art without laziness.” Het geeft te denken.
Helaas lukt het me nog niet naar tevredenheid de negatieve connotatie die ik bij luiheid heb van me af te schudden. Daar lig ik dan, op de bank een boek te lezen, of uit het raam te kijken hoe de regen op straat langzaam tot plassen verwordt. En dan op mijn schouders twee wezentjes met twee irritante stemmetjes die ongeveer deze dialoog voeren:
"Doe iets."
"Ze doet ook iets."
"Ze doet niets."
"Ze is lui."
"Precies, ze is lui."
"Het is goed dat ze lui is."
"Ze moet werken."
"Dit is werken."
"Het ziet er niet naar uit dat dit ergens toe zal leiden. Sta op en ga iets doen!"
Mocht er geen nieuwe blog van mij te zien zijn op deze website, mocht er geen tekst van mijn hand verschijnen en mocht ik niet meer op een podium te zien zijn dan weet u dat het mij gelukt is, lui te zijn zonder schuldgevoel. //
Afgelopen zaterdag organiseerde het Fringe festival in Amsterdam een Desperate Romantics middag. Wat een desperate romantic is, laat ik aan ieders (romantische) verbeelding over. De middag werd geopend door Lisa Skwirblies die het manifest The artist's right to laziness schreef en voorlas. Skwirblies pleit ervoor dat de kunstenaar zijn of haar recht op luiheid gaat claimen, omdat luiheid je ontzettend veel kan brengen: “Laziness is concentration as well as contemplation. Laziness is embracing experiments instead of doing it the common way. Laziness is taking a break from the overkill of constant communication, interaction and affection.” Aan het eind van haar manifest haalt Skwirblies de Kroatische conceptueel kunstenaar Mladen Stilinovic aan die stelt: “There is no art without laziness.” Het geeft te denken.
Helaas lukt het me nog niet naar tevredenheid de negatieve connotatie die ik bij luiheid heb van me af te schudden. Daar lig ik dan, op de bank een boek te lezen, of uit het raam te kijken hoe de regen op straat langzaam tot plassen verwordt. En dan op mijn schouders twee wezentjes met twee irritante stemmetjes die ongeveer deze dialoog voeren:
"Doe iets."
"Ze doet ook iets."
"Ze doet niets."
"Ze is lui."
"Precies, ze is lui."
"Het is goed dat ze lui is."
"Ze moet werken."
"Dit is werken."
"Het ziet er niet naar uit dat dit ergens toe zal leiden. Sta op en ga iets doen!"
Mocht er geen nieuwe blog van mij te zien zijn op deze website, mocht er geen tekst van mijn hand verschijnen en mocht ik niet meer op een podium te zien zijn dan weet u dat het mij gelukt is, lui te zijn zonder schuldgevoel. //
| Renée van Marissing is schrijver van romans, theater en muziektheater. Na haar romans Het waaien van mijn oma en Strak blauw, uitgegeven door Atlas Contact, werkt zij nu aan haar derde roman. |
RSS Feed