lopen // liesbeth mende

Op de fiets krijg ik zelden een idee. Ik let op het verkeer, mopper op harde tegenwind of op scooters die met hun stinkende uitlaatgassen voorbij racen. Soms geniet ik van de zon of zing ik in mezelf een liedje. Maar ik denk nooit aan een verhaal of aan tekst op de fiets.
// Lees verder //

---

Als ik loop doe ik dat wel. Alles gaat in een trager tempo. Ik hoef minder op te letten en het lopen in een ritme helpt om dingen op een rij te zetten. Ik denk aan verhalen waar ik aan bezig ben. Ik vertel in gedachten waar ze over gaan, probeer het als een film voor me te zien en te bedenken hoe het verder gaat.

Soms hoef ik niet eens ver te lopen om tot een inzicht te komen. Als ik thuis achter mijn laptop werk en ik zit vast, dan kan een wandeling naar de keuken of de wc al genoeg zijn om dingen in een ander licht te zien.

"Een wandeling naar de wc
kan al genoeg zijn."

Nu ik een beetje gestrest ben, helpt het ook om te lopen. Ik moet een paar verhalen af hebben, geef over twee dagen een workshop en ben volgende week te gast bij de Dag van de Jonge Jury in Utrecht. Leuke dingen, maar voor een zenuwpees als ik zorgt het voor een overvol hoofd en een onrustig lijf.

"Ik ben dus bang dat er niks uit me komt."

Ik stel mezelf al lopend de vraag: Waar ben je bang voor? Dat de verhalen niks worden, dat ik niks weet te vertellen bij de workshop en niks weet te antwoorden bij de interviews in Utrecht. Ik ben dus bang dat er niks uit me komt. En al wandelend stel ik mezelf gerust. Er komt altijd wel iets. Er kan een stilte vallen, maar er komen uiteindelijk woorden op papier of uit mijn mond.

Ik zou meer willen wandelen, maar heb er op dit moment de tijd niet voor. Ik ken iemand die begon met lopen. Hij bouwde het op. Hij liep telkens een stuk verder. Op het laatst liep hij op zijn gemak van Rotterdam naar Leiden en weer terug. Wat zou zo'n lange wandeling opleveren? Levert dat iets voor het schrijven op? Borrelen er andere verhalen naar boven? Of is zo'n wandeling te lang en denk je op een geven moment alleen maar aan de blaren onder je voeten?

Een mooi experiment voor de toekomst. Voorlopig zit ik vooral op de fiets en moet ik het van korte wandelingen hebben. Ik heb er vrede mee. Ik heb gehoord dat gouden ideeën niet veel tijd nodig hebben. Ze komen in een flits.   

Liesbeth //

Liesbeth Mende schrijft toneel en proza en werkt in de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001 en in 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) is genomineerd voor de Prijs van de Jonge Jury 2015.

lees liesbeths roman 'afhaalmeisje'

lees liesbeths jeugdroman 'blauw'

andere schrijvers over hun schrijfproces