Meestal schrijf ik in stilte. Met geroezemoes op de achtergrond, zoals bij de Hema of in een café kan ik prima werken, maar thuis met muziek op de achtergrond kan ik mij minder goed concentreren. Soms doe ik het wel om gewoon wat vrij te schrijven, om ideeën op te doen. En soms is er een periode dat het wel lukt. Een aantal jaar geleden schreef ik uitsluitend op Elvis Presley. // Lees verder //
De laatste tijd zet ik vaak even muziek op om mezelf op te zwepen. Het bloed gaat door mijn aderen stromen, het geeft een boost om te beginnen met tikken. Mijn boost krijg ik van Life of Agony. Deze band heb ik een klein jaar geleden opnieuw ontdekt.
Als puber hield ik enorm van deze hardrockband. Elke dag luisterde ik naar de snoeiharde muziek op mijn walkman op de fiets naar school. Daarna verdween het voor jaren naar de achtergrond, totdat ik ongeveer een jaar geleden het nummer Let's pretend op tv langs zag komen. Ik kroop achter de computer en luisterde wat nummers op YouTube. Nog steeds spreekt de muziek mij aan, de loeiharde muziek in combinatie met de gevoelige songteksten van leadzanger Keith Caputo.
Ik zocht op internet op hoe het nu met Life of Agony gaat en met zanger Keith Caputo. Ik viel bijna van mijn stoel. Ik zag dat Keith geen Keith meer is, maar Mina. Hij voelde zich al zolang meer vrouw dan man. Nu gaat hij als vrouw door het leven. Mijn ruige idool is ineens een zachte vrouw geworden!
Ik bekeek een interview. Keith vertelde hoe moeilijk het was om in de testosteron wereld van stoere mannen en hardrockmuziek ervoor uit te komen dat je van binnen een vrouw bent. En dat hij het daarom lang heeft uitgesteld om daar voor uit te komen.
Het heeft mij erg bezig gehouden. Het riep allerlei vragen bij mij op: Is zijn mannelijke stem door de hormonen nu voor altijd verloren? Hoe voelt dat om je eigenlijk vrouw te voelen in zo'n heftige mannenwereld? Hoe vertel je dat aan je bandleden? Hoe beleef je seksualiteit? Hou je je penis of laat hem operatief verwijderen?
Als puber hield ik enorm van deze hardrockband. Elke dag luisterde ik naar de snoeiharde muziek op mijn walkman op de fiets naar school. Daarna verdween het voor jaren naar de achtergrond, totdat ik ongeveer een jaar geleden het nummer Let's pretend op tv langs zag komen. Ik kroop achter de computer en luisterde wat nummers op YouTube. Nog steeds spreekt de muziek mij aan, de loeiharde muziek in combinatie met de gevoelige songteksten van leadzanger Keith Caputo.
Ik zocht op internet op hoe het nu met Life of Agony gaat en met zanger Keith Caputo. Ik viel bijna van mijn stoel. Ik zag dat Keith geen Keith meer is, maar Mina. Hij voelde zich al zolang meer vrouw dan man. Nu gaat hij als vrouw door het leven. Mijn ruige idool is ineens een zachte vrouw geworden!
Ik bekeek een interview. Keith vertelde hoe moeilijk het was om in de testosteron wereld van stoere mannen en hardrockmuziek ervoor uit te komen dat je van binnen een vrouw bent. En dat hij het daarom lang heeft uitgesteld om daar voor uit te komen.
Het heeft mij erg bezig gehouden. Het riep allerlei vragen bij mij op: Is zijn mannelijke stem door de hormonen nu voor altijd verloren? Hoe voelt dat om je eigenlijk vrouw te voelen in zo'n heftige mannenwereld? Hoe vertel je dat aan je bandleden? Hoe beleef je seksualiteit? Hou je je penis of laat hem operatief verwijderen?
| Kortom, genoeg stof voor een nieuw verhaal, maar dat moet nu even in de koelkast. De band laat mij voorlopig niet los. Wat ik mooi vind is de tegenstelling van de harde muziek en de gevoelige songteksten. Deze combinatie zou ik graag in mijn teksten willen zien. Rauw, hard, maar met een gevoelige ondertoon. Life of Agony zorgt ervoor dat ik iets wil schrijven, waarvan ik nog niet precies weet wat het is. Iets waar ik nog niet helemaal bij kan. Het zal nog even moeten rijpen. Voorlopig zorgt Life of Agony voor zin in schrijven en dat alleen is al genoeg! Liesbeth // |
|
| Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001.. In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. In het najaar komt haar jeugdroman Blauw uit bij uitgeverij Gottmer. |
RSS Feed
