Sommige docenten leren je iets over het vak. Dat zijn de lessen waar je op het moment dat je ze krijgt wat aan hebt, commentaar dat je je eigen maakt en waar je een betere schrijver van wordt. De lessen vergeet je op den duur.
Andere docenten leren je iets over het vak, op zo'n manier dat je ook iets leert over jezelf en het leven. Dat zijn de lessen waar je een beter mens van wordt. En dat zijn de docenten die je je jaren later nog herinnert en met wie je, op wat voor manier dan ook, in contact blijft.
In de laatste categorie valt zonder meer Marian Boyer, toneel en proza schrijver die helaas 16 juli jongstleden is overleden. // Lees verder //
Andere docenten leren je iets over het vak, op zo'n manier dat je ook iets leert over jezelf en het leven. Dat zijn de lessen waar je een beter mens van wordt. En dat zijn de docenten die je je jaren later nog herinnert en met wie je, op wat voor manier dan ook, in contact blijft.
In de laatste categorie valt zonder meer Marian Boyer, toneel en proza schrijver die helaas 16 juli jongstleden is overleden. // Lees verder //
Ik heb in het laatste jaar van mijn opleiding tot dramaschrijver aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht les van haar gehad. Daarna kwamen we elkaar af en toe tegen bij het (o.a.) door Marian opgerichte Schrijvers uit Oost of bij andere literaire activiteiten.
Behalve veel goede kritiek op de teksten waaraan ik op dat moment aan het werk was, heb ik van Marian geleerd dat schrijven niet alleen het opschrijven van woorden is, of het uitwerken van plotlijnen en personages maar dat schrijven ook koken is, vooral stoofpotten, omdat je dan urenlang moet roeren in een pan. En dat schrijven ook liggen is, bij voorkeur in een hangmat.
Behalve veel goede kritiek op de teksten waaraan ik op dat moment aan het werk was, heb ik van Marian geleerd dat schrijven niet alleen het opschrijven van woorden is, of het uitwerken van plotlijnen en personages maar dat schrijven ook koken is, vooral stoofpotten, omdat je dan urenlang moet roeren in een pan. En dat schrijven ook liggen is, bij voorkeur in een hangmat.
| Het zijn ware woorden, heb ik de afgelopen jaren geleerd, tientallen curry's, pannen met stoof en potten zelfgemaakte jam en marmelade verder. De beste ideeën en oplossingen komen wanneer ik een bepaalde staat van ontspannenheid heb, wanneer mijn werk naar een bepaald onderbewust niveau is gedaald. |
|
Maar het is een lastige balans. Soms houd ik mezelf voor aan het werk te zijn wanneer ik in het park lig of in een café koffie drink en uit het raam kijk, terwijl het op dat moment niks met schrijven van doen heeft en puur werk ontwijkend gedrag is. Niet dat er iets verkeerd is aan uit het raam kijken en koffie drinken, maar ik merk dat het handig is voor mezelf af te bakenen wanneer iets werkgerelateerd is en wanneer niet. Om te voorkomen dat ik voor mijn gevoel altijd, of juist nooit aan het werk ben.
Ik mail deze tekst zo naar Anouk, hoofdredacteur van Bladkant, degene aan wie de hangmattip gericht was, pak dan een biertje en ga, als totale vrijetijdsbesteding, televisie kijken.
Ik mail deze tekst zo naar Anouk, hoofdredacteur van Bladkant, degene aan wie de hangmattip gericht was, pak dan een biertje en ga, als totale vrijetijdsbesteding, televisie kijken.
Renée van Marissing is schrijver van romans, theater en muziektheater. Na haar romans Het waaien van mijn oma en Strak blauw, uitgegeven door Atlas Contact, werkt zij nu aan haar derde roman.
RSS Feed
