het verdwenen eiland // liesbeth mende

1/6/2013

Regelmatig ga ik in de bibliotheek zitten om te werken. Soms neem ik mijn laptop mee, maar meestal gewoon een schrift en een pen of potlood. Er is één plek in de bieb waar ik het liefste zit. Die plek bevindt zich op de tweede verdieping. Vlakbij de strips staat een kleine tafel waar je in je eentje aan kan zitten. De meeste tafels zijn groot met een stuk of acht stoelen eromheen. Of de tafels zijn klein, maar wel allemaal aan elkaar vast gemaakt. Mijn lievelingstafel staat helemaal alleen als een eilandje in de zee. Er is een hoge kast aan vast gemaakt, zodat je ook nog een beetje beschut zit. Om het nog mooier te maken staat de tafel vlakbij een raam en heeft het tafelblad de vorm van een bloem. //Lees verder//

Altijd als ik naar de bieb ga, loop ik linea recta naar mijn eiland om te zien of het vrij is. Ook afgelopen dinsdag nam ik de roltrap naar de tweede verdieping en liep met snelle passen naar mijn favoriete tafel. Er ging een schok door mijn lijf. De tafel stond er niet meer. Het eiland was weg! Er was geen spoor meer van te bekennen. Geen afdruk in het tapijt, niets. De rest van de tweede verdieping zag er precies zo uit als anders. Ik keek om mij heen of meer mensen verbaasd naar de lege plek stonden te kijken, maar het scheen niemand op te vallen. Ik bleef nog even op de plek van het verdwenen eiland staan. Misschien was er nog wat energie van het eiland blijven hangen, maar ik voelde niets. Ik liep weg en nam plaats aan een ronde tafel met acht stoelen.

Ik heb al vaker aan de ronde tafel gezeten. Meestal als mijn favoriete tafel bezet was. Eén keer zat ik geconcentreerd te werken, toen er een man met een klein sikje naast me kwam zitten. Hij droeg een pet met de klep naar achteren. Uit mijn ooghoek zag ik dat hij een stripboek las, maar ik kon niet zien welk stripboek. Ik merkte dat de man een beetje zat te wiebelen op zijn stoel.

"Mag ik jou misschien iets vragen?" vroeg hij.
"Ja hoor," antwoordde ik.
"Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik heb een hobby," zei de man, "mijn hobby is het fotograferen van voeten." Hij wilde een foto van mijn voeten maken.

"Wat moest die man met foto's van mijn gare sportsokken?"

Ik dacht: 'waarom niet?' Hij nam een paar foto's van mijn voeten.
"Mogen je schoenen uit?" vroeg hij. Hij knipperde constant met zijn ogen. Ik trok mijn schoenen uit en wilde mijn sokken uittrekken.
"Laat je sokken maar aan." zei hij. Wat moest die man met foto's van mijn gare sportsokken?
"Wil je nu op je voeten gaan zitten?" Ik ging op mijn knieën op de stoel zitten, mijn voeten onder mijn billen. Hij klikte de foto's. Ineens had ik er genoeg van. Maakte hij foto's van mijn kont?
"Is het klaar?" vroeg ik.
"Ja," zei hij. Ik keek om. Snel pakte hij mijn tenen beet, bracht zijn neus naar mijn voeten en snoof de geur van mijn zweetsokken op. Hij mompelde iets en liep toen snel weg richting de roltrap. Het stripboek lag nog op tafel: De rode ridder.

Liesbeth //

Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001..
In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. In het najaar komt haar jeugdroman Blauw uit bij uitgeverij Gottmer.