Ooit las ik ergens de tip: probeer je eigen tekst te lezen alsof het de tekst van iemand anders is. Dat zinnetje vliegt even door mijn hoofd terwijl de printer druk ratelt om mijn tekst netjes op papier krijgen.
Als kind speelde ik soms schooltje. Ik had een klas vol knuffels. Eén leerling was Monchichi. Monchichi's liggen nog steeds in de winkel. Het zijn zachte aapjes met bikkelharde plastic hoofden en dito handen en voeten, niet zo fijn als ze naast je in bed liggen. Mijn Monchichi was niet een normale, de mijne was een mega grote. Ze was even groot als een babypop. Ze was mijn lievelingsaap. //Lees verder//
Als kind speelde ik soms schooltje. Ik had een klas vol knuffels. Eén leerling was Monchichi. Monchichi's liggen nog steeds in de winkel. Het zijn zachte aapjes met bikkelharde plastic hoofden en dito handen en voeten, niet zo fijn als ze naast je in bed liggen. Mijn Monchichi was niet een normale, de mijne was een mega grote. Ze was even groot als een babypop. Ze was mijn lievelingsaap. //Lees verder//
Monchichi zat altijd vooraan in de klas en lette nooit op. Ik gaf een dictee en Monchichi had standaard meer dan de helft fout. Tijdens het geven van het dictee verheugde ik mij al op het nakijken. Met een mooie dieprode pen kon ik alle fouten van de leerlingen doorstrepen en verbeteren. Het leukste was natuurlijk het dictee van Mon Chi Chi, die de ene fout na de andere maakte en daarbij ook nog eens heel slordig werkte. Al die fouten streepte ik vakkundig door en ik gaf haar de opdracht alles opnieuw over te schrijven, dit keer netjes en zonder vlekken, dat zou haar leren!
| Een zelfde soort gevoel bekruipt me als ik mijn printjes te voorschijn haal in het café. Ik bestel een kop bittere groene thee, strijk mijn printjes glad en ga er eens goed voor zitten. Ik slijp mijn potlood scherp en begin met nakijken. Ik ken geen genade, streep zinnen weg, kriebel er suggesties boven, verschuif alinea's, verander namen en plaatsen. |
|
Vaak schrijf ik aanwijzingen in de zijlijn, zoals: dit mag iets uitgebreider, maak concreter, wie is dit? Wat doet zij hier? Wat is het nut van deze scène? Of vage dingen als: herschrijven, moet anders.
| Best makkelijk om commentaar te geven, het verbeteren zelf gaat een stuk lastiger. Maar dat is voor latere zorg. Ik blijf meestal zo lang mogelijk tikken op de laptop en als ik niet meer zie hoe ik het beter kan, print ik het uit. Ik zie andere dingen als ik de tekst op papier zie. |
Ik ben genadeloos voor mezelf. Dat kan ik prima hebben. Ik heb weinig moeite mijn darlings te killen of om mijn tekst vijftien keer te herschrijven. Maar ik moet toegeven, genadeloze kritiek van anderen vind ik een stuk moeilijker.
Liesbeth //
Liesbeth //
| Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001. In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. Recentelijk is haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) uitgekomen. |
ANDERE SCHRIJVERS OVER HUN SCHRIJFPROCES
| |
RSS Feed
