Vijf jaar geleden kocht ik op de Jeruzalem Bazaar in Paramaribo een hangmat. Vier weken lang had ik de hangmat die in mijn appartement hing meegezeuld op tripjes naar het strand of de jungle (waar geen bedden o.i.d. zijn, alleen een simpele constructie van houten palen waar je je hangmat aan vastknoopt) en op de laatste dag van mijn verblijf in Suriname besloot ik mijn eigen exemplaar te kopen, voor thuis. Ik koos een rode, met ook wit, blauw en geel erin geweven, formaat twijfelaar. Hij kostte een tientje.
// Verder lezen //
// Verder lezen //
De hangmat heeft vier jaar en 51 weken in zijn aankooptas op een plank bovenin mijn kledingkast gelegen. Ik vergat dat ik 'm had, en als ik wel aan de hangmat dacht, bedacht ik me dat ik een constructie met touw, haken, spanbanden moest verzinnen om de hangmat daadwerkelijk gebruiksklaar te maken. En ook had ik twee bomen nodig, genoeg gedoe om zijn bestaan weer weg te moffelen.
| Maar de ochtend voor ik op vakantie ging, kreeg ik ineens de geest. Ik ging op mijn tenen staan en pakte de plastic zak van de plank en legde die in de auto. Ik liep naar de Prijshamer en kocht twee karabijnhaken en een paar meter klimtouw. Eindelijk zou ik mijn hangmat tussen twee bomen hangen, eindelijk zou ik zachtjes schommelen in de wind en eindelijk, eindelijk zou ik écht uitrusten op vakantie. |
|
Alles ging goed, ik ben geen padvinder, maar de knopen die ik legde zagen er stevig uit en hielden stand toen ik aan het touw trok, ik vond twee bomen die de geschikte afstand tot elkaar hadden en (o joy!) de hangmat donderde niet naar beneden toen ik op de buitenkant van het ding leunde en me in de stof liet zakken. Alles ging goed, ik lag, de zon scheen op mijn gezicht en op mijn blote benen en armen, Het Grote Uitrusten kon beginnen.
| Wat weken niet lukte, wat me frustraties opleverde, onzeker, kwaad en bij vlagen bijna onverschillig maakte, leek in de bergen van de Provence, op het moment dat ik er het minst op bedacht was ineens te lukken: het boek begon zich aan te dienen. Mijn hoofdpersonage kwam zonder kloppen mijn hoofd binnen en begon te praten, te ouwehoeren. Gedeeltes van de structuur ontvouwden zich, beelden, uitwerkingen van thema's. |
| Geen pen, geen papier, laat staan een computer bij de hand, ik was op vakantie. Wat te doen met wat zich opdrong? Ik probeerde alles zo goed mogelijk te doorleven, zodat de gedachten zich hopelijk zouden nestelen in mijn hoofd en daar zouden blijven totdat als ik twee weken later weer thuis zou zijn. Mijn potentiële rust vloog met de buizerds weg, de bergen over. Die rothangmat is totaal zijn doel voorbijgeschoten. Ik wilde hem bij thuiskomst direct weer op de plank bovenin mijn kledingkast duwen, maar heb hem bij nader inzien toch maar in de gang laten staan, wie weet kan hij van nut zijn bij eventuele toekomstige problematische schrijfuren. // |  |
| Renée van Marissing is schrijver van romans, theater en muziektheater. Na haar romans Het waaien van mijn oma en Strak blauw, uitgegeven door Atlas Contact, werkt zij nu aan haar derde roman. |
| |
RSS Feed
