Dikke doei // Renée van Marissing

Pff, wat is schrijven toch moeilijk. En waar schrijven staat, moet (ook) staan: leven. Stop de tijd. Oftewel: het schiet niet op. Maar ook weer wel. Ik werk hard, heb gelukkig veel werk, maar het manuscript voor mijn boek zie ik bij wijze van spreken woord voor woord, zin voor zin groeien, in plaats van pagina na pagina. Ik ben een langzame schrijver, maar er is langzaam en er is langzaam. Ik heb een gebrek aan focus. // Lees verder //

---

Focus betekent voor mij vooral het uitbannen van ruis. Ruis als de televisie, het café, vrienden met pruttelende percolators op het vuur, huis opruimen, naar de bioscoop, doelloos surfen op internet, naar het museum, een taart bakken. 

Bovenstaande is wat gechargeerd. Ik heb vijfendertig jaar ervaring met mezelf, ik ben heel slecht in het onderdrukken van dit soort ruis.

Daarbij is het ook goed voor mij om uithuizig te zijn. Zeker nu de herfst en straks de winter zich weer aandienen, moet ik zo nu en dan mijn kop in de wind steken, anders is er tegen de tijd dat het lente wordt weinig van me over.

"Ik moet zo nu en dan
mijn kop in de wind steken,
anders is er tegen de tijd
dat het lente wordt
weinig van me over."

Er bestaat ook andere ruis, die ik eigenlijk geen ruis wil noemen, omdat het woord voor mij een negatieve lading heeft.  Die 'ruis' bestaat uit een te grote diversiteit aan werk. Ik sta hier heel dubbel in, want ik ben van mening dat alles wat ik schrijf mij een betere schrijver maakt, en dat ik blij moet zijn dat mensen mij vragen om te schrijven, regisseren etc. Maar soms is de focus wat ver te zoeken, zeker nu ik grote bogen, lange lijnen wil gaan maken.

"De nachten begonnen me op te breken,
en ik kreeg mezelf 's ochtends
steeds moeilijker achter de computer."

De gevolgen:

Ten eerste heb ik mijn bijbaan in de Melkweg opgezegd, met pijn in mijn hart, zoals dat heet. Maar de nachten begonnen me op te breken, en ik kreeg mezelf 's ochtends steeds moeilijker achter de computer.

Ten tweede heb ik besloten (tijdelijk) te stoppen met deze blogs voor Bladkant. Het zal misschien niet verbazen, want op consequentheid in het schrijven van deze blogs heeft niemand me de laatste maanden kunnen betrappen.


Heel graag kom ik over een paar maanden met volle energie terug, om jullie de oren van het hoofd te ouwehoeren op virtueel papier, maar voor nu:

dikke doei! //

Renée van Marissing is schrijver van romans, theater en muziektheater. Na haar romans Het waaien van mijn oma en Strak blauw, uitgegeven door Atlas Contact, werkt zij nu aan haar derde roman.

Lees Renée's roman 'strak blauw'

andere schrijvers over hun schrijfproces