Codes // Liesbeth mende

Soms benauwt het me om telkens aan hetzelfde verhaal te schrijven. Ik moet mij houden aan de verhaallijn die ik heb verzonnen en de codes die voor het verhaal gelden. Ik schrijf een boek voor jongeren, het is een realistisch verhaal en het speelt zich af in het hier en nu. De gebeurtenissen en de acties van de personages moeten geloofwaardig zijn.

Soms heb ik zin om de bocht uit te vliegen. //Lees verder //

---

Elke avond lees ik samen met mijn jongste zoon een sprookje uit de volledige uitgave van de sprookjes van Grimm. Een man sluit vriendschap met een pratende vis, een heks wordt de oven ingeduwd en domme Hans gaat er met de prinses vandoor. We slikken het allemaal omdat het klopt met de sprookjescode. Het kan er gewelddadig aan toe gaan, maar goed en kwaad is duidelijk van elkaar te onderscheiden en is altijd een stevig moraal. Toch staan er ook een paar verhalen in het boek die niet helemaal in het genre lijken te passen.

Een voorbeeld is het ongekend wrede sprookje De hond en de mus. Een hongerige hond sluit vriendschap met een mus. Hond rust uit en wordt in zijn slaap aangereden door een voerman. Hond is dood, bij vriend Mus slaan de stoppen door. Hij zint op wraak. De voerman zal boeten.

Mus steekt de ogen van zijn paarden uit en vermoord ze, hij vernietigt al zijn bezittingen, verbrandt zijn huis en zorgt ervoor dat de voerman uiteindelijk door zijn eigen vrouw wordt vermoord.

Wat is de moraal van dit verhaal? Ga door met wraak nemen totdat alles en iedereen dood en kapot is. 

"Wat is de moraal van dit verhaal?
Ga door met wraak nemen totdat alles en iedereen dood en kapot is."

Ik zie de gebroeders Grimm al voor me, twee oude mannetjes zonder tanden, zittend bij een kampvuur. Ze vertellen elkaar sprookjes, de één nog wreder dan de ander. Ze gniffelen om elkaars verhalen, hoe grover hoe beter. Ze zullen het wel lekker gevonden hebben om na al die verhalen met een stevig moraal een keer de bocht uit te vliegen en van een lief onschuldig musje een wraakzuchtig monster zonder geweten te maken dat overal mee weg komt. 

"Soms wil ik van mijn personages ook wraakzuchtige monsters maken die overal mee wegkomen."

Soms wil ik van mijn personages ook wraakzuchtige monsters maken die overal mee wegkomen. Vooral als het schrijven wat stagneert. Het werkt het verfrissend om het verhaal in je hoofd een hele andere kant op te laten gaan en het helemaal uit de hand te laten lopen. Ik laat mijn personages vechten, stelen en moorden.    

Daarna raap ik ze op van de straat. Ik boen ze schoon en zet ze netjes terug in het verhaal. Om het goed te maken geef ik ze een doosje Belgische bonbons.

Liesbeth //

Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001. In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. Recentelijk is haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) uitgekomen.

koop liesbeths boek 'blauw'

andere schrijvers over hun schrijfproces