Jaren geleden luisterde ik naar een hoorspel. Het ging over een oud echtpaar. Ze zaten in hun huis. Je hoorde het tikken van de antieke klok en verder heerste er stilte. Af en toe hoorde je zacht gerinkel van een koffiekopje. De man zei: 'En de tijd verstrijkt...'
De klok, de stilte en deze opmerking zijn de enige dingen die van het hoorspel zijn blijven hangen. // Lees verder //
De klok, de stilte en deze opmerking zijn de enige dingen die van het hoorspel zijn blijven hangen. // Lees verder //
Voor het kunnen betalen van boodschappen en rekeningen, heb ik naast het schrijven bijbanen nodig. Momenteel werk ik twee dagen als oppas en maak ik een paar dagdelen huizen schoon. Daarnaast zijn er nog andere vaste, aan tijd gebonden dingen, zoals het brengen en halen van onze jongste zoon naar school en de voetbaltraining. Wat overblijft zijn brokjes tijd waarin ik wil/moet schrijven. Soms werkt dat heel goed.
| Ik zit bijvoorbeeld elke dinsdag en donderdag in de kantine van de voetbalclub. Ik weet: de training van Flint duurt anderhalf uur, dus nu moet het gebeuren. Juist door de afgebakende tijd kan ik mij goed concentreren. Dat werkt niet altijd, want ik zit ook regelmatig gezellig te kletsen met andere ouders en opa's. |
|
Laatst had ik op woensdag de luxe om een hele middag in een café te zitten om te werken. Dat was er lange tijd niet van gekomen. Ik zat in een kleine espressobar in Rotterdam. Ik las wat in een tijdschrift, staarde voor me uit, keek naar de klandizie die in- en uit liep en vroeg mij af of zo'n koffietent rendabel is met de verkoop van wat bakkies koffie en een stukje cake of een tosti. Ik schreef dingen in mijn schrift op om vervolgens nog een thee te bestellen. Mijn gedachten konden op hun gemak door mijn hoofd waaien en alles wat voorbij kwam schreef ik op.
En de tijd verstreek...
Het leek eindeloos te duren. Ik moet meer van deze dagen creëren, bedacht ik mij. Dagen waarin je niet de tijd achterna hoeft te lopen. Waarin alles gewoon komt en gaat. Waarin ik alleen hoef te zitten en te kijken.
De zondagse rust is in de randstad nergens meer te bekennen, ik zou hem wel eens uit willen proberen. Verplicht niets doen. De indrukken van de week verwerken, slapen, zitten. De tijd laten verstrijken. Eindeloze dagen. Aan de andere kant vraag ik mij af of dat werkt als het verplicht is. Dan wordt het iets opgelegd. 'Je mag niets doen vandaag, want het is zondag.' Vroeg of laat zal ik daar opstandig van worden, omdat het moet. Dan barst je juist op zondag van de energie en wil je honderd dingen doen en beleven, omdat het niet mag.
Kon ik maar af en toe bij het oude echtpaar in het hoorspel op bezoek om uit mijn eigen tijdschema te stappen. Gewoon even aanschuiven aan tafel. Luisteren naar het tikken van de antieke klok. En dan zeg ik precies tegelijkertijd met de oude man: 'En de tijd verstrijkt...'
En als ik ze beu ben, vouw ik het oude echtpaar en de antieke klok op en leg ze netjes in mijn bureaula.
Liesbeth //
En de tijd verstreek...
Het leek eindeloos te duren. Ik moet meer van deze dagen creëren, bedacht ik mij. Dagen waarin je niet de tijd achterna hoeft te lopen. Waarin alles gewoon komt en gaat. Waarin ik alleen hoef te zitten en te kijken.
De zondagse rust is in de randstad nergens meer te bekennen, ik zou hem wel eens uit willen proberen. Verplicht niets doen. De indrukken van de week verwerken, slapen, zitten. De tijd laten verstrijken. Eindeloze dagen. Aan de andere kant vraag ik mij af of dat werkt als het verplicht is. Dan wordt het iets opgelegd. 'Je mag niets doen vandaag, want het is zondag.' Vroeg of laat zal ik daar opstandig van worden, omdat het moet. Dan barst je juist op zondag van de energie en wil je honderd dingen doen en beleven, omdat het niet mag.
Kon ik maar af en toe bij het oude echtpaar in het hoorspel op bezoek om uit mijn eigen tijdschema te stappen. Gewoon even aanschuiven aan tafel. Luisteren naar het tikken van de antieke klok. En dan zeg ik precies tegelijkertijd met de oude man: 'En de tijd verstrijkt...'
En als ik ze beu ben, vouw ik het oude echtpaar en de antieke klok op en leg ze netjes in mijn bureaula.
Liesbeth //
| Liesbeth Mende schrijft toneel, proza en werkt bij de thuiszorg. Ze won de Elle literatuurprijs in 2001. In 2004 verscheen haar debuutroman Afhaalmeisje bij de Arbeiderspers. Verder verschenen er een aantal educatieve boeken en het prentenboek Eddie het biebmonster. Recentelijk is haar jeugdroman Blauw (uitgeverij Gottmer) uitgekomen. |
RSS Feed
