"Alsof ik alleen hier, omringd door rust en natuur, de ellende in het verhaal objectief kan beschrijven, moorden kan plegen en de smerigheid kan voelen."
Ik zit op de veranda van een oude, Amerikaanse boerderij met een deken en een grote kop koffie. Het is begin februari en de zon doet het laatste restje sneeuw smelten.
Naast deze plek voor schrijvers bestaat Norwood uit niet veel meer dan een kerkje, een handvol huizen en overgroeide herinneringen. Net naast de kerk ligt een spoorlijn. Een paar keer per dag rijdt er een goederentrein met veel kabaal voorbij. //Lees verder//
Naast deze plek voor schrijvers bestaat Norwood uit niet veel meer dan een kerkje, een handvol huizen en overgroeide herinneringen. Net naast de kerk ligt een spoorlijn. Een paar keer per dag rijdt er een goederentrein met veel kabaal voorbij. //Lees verder//
| Ik stel me voor hoe mensen vroeger - toen dit stadje een bruisende toeristenplaats aan de James River was – stopten voor een kort verblijf of een biertje, maar ik zie niets wat op een station lijkt. Er schijnt aan de andere kant van de weg wel een verlaten hotel te liggen, voorzien van elf kamers voor vermoeide treinreizigers, en ik neem me voor om morgen op onderzoek uit te gaan. Het is lang geleden dat ik alleen op een plek was waar de stilte zo overweldigend aanwezig is, iets wat ik veel vaker nodig heb dan ik toegeef. |  |
"Het is een stilte | Ik luister graag uren naar de kleine geluiden die zich in de stilte verbergen. De rivier die vastberaden richting de oceaan stroomt, vogels die verstoppertje spelen in de bladerhopen, die ene kikker met een veel hogere kwaakfrequentie dan de rest, de verplaatsing van lucht door de vleugels van een groep buizerds en het onregelmatig geloei van de koeien verderop, net te ver weg om ze te horen grazen. Het is een stilte die nooit benauwt, maar alle ruimte laat. |
| Toch stond er, afgezien van wat reisnotities en observaties, na drie dagen nog niets op papier. Ik heb wandelingen gemaakt, rondjes gereden, watervallen beklommen en brieven geschreven. Ik heb eindeloos veel thee en koffie gezet om maar niet te hoeven beginnen. Ik ben bewust in de gezamenlijke keuken gaan zitten in de hoop de andere schrijvers in het huis tegen te komen en een praatje te maken. | "Ik ben bewust |
 | Maar vandaag, op deze knusse veranda in de zon, ontvouwt zich dan eindelijk een eerste verhaal. Een verhaal dat al veel langer een idee was maar waar ik niet eerder de woorden voor vond. Zonder te stoppen schrijf ik tot er zo’n tweeduizend woorden op papier staan en ik me leeg voel. Ik sta op, zet nieuwe koffie, en herlees het verhaal alsof het van een vreemde is. In de tekst herken ik stukken uit de gesprekken, losse flarden en gedachten van de afgelopen dagen, alsof het allemaal nu pas samenkomt. |
Alsof ik alleen hier, omringd door rust en natuur, de ellende in het verhaal objectief kan beschrijven, moorden kan plegen en de smerigheid kan voelen. Ik schrijf verder tot het verhaal z’n eind vindt.
| Misschien is er soms niet veel meer nodig dan tijd, de fysieke afstand van het dagelijkse, het volgen van je eigen ritme en verkleumde handen van de frisse buitenlucht. Als ik klaar ben lees ik het verhaal nog een keer, nu hardop, en moet zoals altijd de neiging onderdrukken om niet alles weg te willen gooien. Maar na de laatste zin volgt toch de opluchting; er is een begin. Nu de rest nog. Stella van Lieshout // |  |
Stella van Lieshout (1988) is (toneel)schrijver en freelance producent. Na haar studie maakte ze in 2014 een voorstelling in Nepal en werd ze in Malta uitgenodigd voor een residentie van twee maanden bij Teatru Salesjan. Op dit moment werkt ze o.a. aan een nieuwe collectie korte verhalen (Engelstalig), diverse locatietheaterstukken en ondersteunende verhalen binnen een nieuw kunsteducatieprogramma basisonderwijs.